________________
सर्ग १७ : श्लो० १७०-१७१]
हीरसौभाग्यम्
८६१
विषमो वा, कथं क्रया रीत्या गन्तव्यमित्यादिदर्शनेच्छया इव ।। इति हीरविजयसरिगुरोः स्वर्गमनम् ॥
શ્લોકાર્થ
વિમાનના આગમન બાદ તરત જ શુકલધ્યાન થાતા જગદગુરુ શ્રી હીરવિજય - સૂરિજીએ સ્વર્ગલેકને આશ્રય કર્યો. (વિક્રમ સંવત ૧૬૫ર ના ભાદરવા સુદ એકાદશીની રાત્રિના પ્રથમ પહેરમાં આચાર્યદેવનું સ્વર્ગગમન થયુ. ) જાણે મોક્ષનગરમાં જવા પૂર્વે માર્ગનું નિરીક્ષણ કરવા માટે આચર્યદેવ સ્વર્ગમાં ગયા ન હોય! . ૧૬૯
अस्तं गभस्तेरिव कोकलोकः शोकाकुलो बाष्पजलाविलाक्षः ।
श्रुत्वा गुरोः स्वर्गमनं निशायां जनवजो द्वीपपुरादुपागात् ॥ १७०॥ जनत्रजः श्राद्धष! निशायां रजन्यामेव त्वरित द्वीपपुराद्वीपबन्दिरादुपागादुन्नतपुरे समेतः। किं कृत्वा । निशायामेकादशीजन्यां गुरोःसरे स्वगमन देवलोके पादावधारण भूत्वा आकर्ण्य । किंलक्षणो जनः । बापजलैतिदुःखनिपतन्नयनाश्रुमलिलैराविले व्याप्ते अक्षिणी नेत्रे यस्य । पुनः किंभूतः । शोकेन खेदेन आकुलः उत्पिातः । क इव । कोकलोक इव । यथा गभस्तेर्भास्करस्यास्स द्वीपान्तरगमन श्रुत्वा चक्रवाकचक्र शोकाकुलं बाष्पजलाधिलाक्ष भवेत । 'आलोकतालोकमुलूकलोकः' इति नैषधे । उलू कलोकस्तथा कोकलोकः । तथा 'आकाशे सावकाशे तमसि सममिते कोकलोके सशोके' इति नाटककाव्ये ॥
લોકાથી
જેમ સૂર્યને અસ્ત થવાથી ચક્રવાકનો સમૂહ શકાતુર બની જાય તેમ આચાર્ય દેવના સ્વર્ગગમનના સમાચાર સાંભળીને, શેકાતુર બનેલે અને આંસુઓથી પરિપૂર્ણ નેત્રોવાળે દીવબંદરને શ્રાવકસંઘ એકાદશીની રાત્રિએ જ ઊનાનગરમાં આવી ગયે. જે ૧૭૦ |
ल्यारीसहस्रद्वयसंगृहीतकथीपकाख्यादिमदिव्यवस्त्रैः । श्राद्धा व्यधुर्मण्डपिकां मुनीन्दोरिवाप्तभर्तुः शिबिकां महेन्द्राः ॥१७१
शलाककाराणां द्विपुटीकृतानां कलधौतमयानां ल्यारिका इति नानां नाणकविशेषाणां सहस्रद्वयेन विंशतिशत्या व्ययेन संगृहीतरानीतैः कथीपका इत्याख्या नामविशेषा येषाम्
