________________
सौभाग्यम्
શ્લેાકા
"
જિનપ્રાસાદના શિખર ઉપર રહેલે કળશ (કામકુંભ) જાણે યુગાદિદેવની ઉપાસના કરતા ન હાય ! અર્થાત્ જાણે ભગવંતની પાસે આવી વિજ્ઞપ્તિ કરતા ન હોય ભગવ'ત, જગતનાં જીવાને વસ્ત્ર, આભૂષણ આદિ ઇવસ્તુને આપવામાટે તે હું સમ છું પરંતુ આપની જેમ મને પણ સ્વર્ગાપવ ની લક્ષ્મીને આપનારા અનાવા ! ” મા ૬૯
[ सर्ग १६ श्लो० ७०-७१
७१८
विधास्यति विभोर हर्निशमुपास्तिमभ्येत्य यः
स मद्वदमृतस्फुरन्नुपरिसंस्थितिं लप्स्यते । विसृत्वरविनिःसरत्करभरैरिदं प्राणिनां
पुरः प्रवदतीव यत्कनकक्लुप्तकुम्भः स्वयम् ॥ ७० ॥
यस्य चैत्यस्य कनकेन काञ्चनेन क्लृप्तो रचितः कुम्भः कलशः विसृत्वरैः प्रसरणशीलैः विनिःसरभिर्बहिर्निर्गच्छद्भिः करभरैः किरणसमूहैः हस्त संघातैश्च कृत्वा स्वयमात्मना प्राणिनां सर्वेषां जगज्जन्तूनां पुरः पुरस्तात् इदमेतस्मिन्नेव काव्ये कथ्यमानं प्रवदति प्रकर्षेण कथयतीव । इदं किम् । हे प्राणिनः, यो जनः अभ्येत्य भगवत्पाश्र्व समागत्य अहर्निशमहोरात्रं विभोः ऋषभदेवस्योपास्ति सेवां विधास्यति करिष्यति स पुमान् अमृते मोक्षे स्फुरन कर्म राहित्याज्ज्योतिर्मयत्वाद्दीप्यमानः सन् उपरि त्रिभुवनस्थाप्युपरितनप्रदेशे लोकाग्रे संस्थितिं निवासं लप्स्यते प्राप्स्यति । किंवत् । मद्वत् । यथाहं पार्थिवः कलशोऽहर्निशं विभुं सेवमानः अमृतेन पानीयेन स्फुरन पूर्णत्वेन प्रकटीभवन् सर्वेषामपि चक्षुर्लक्ष्यः संपद्यमानः सन् उपरि जनमस्तकोपरि संस्थिति लभे प्राप्नोमि । इति चैत्यकलशः ॥
શ્લેાકાથ
જિનપ્રાસાદ ઉપર રહેલા સુવણ કળશ પેાતાનાં પ્રસરતાં કિરણેારૂપી હાથ વડે મનુખ્યાને જાણે આ પ્રમાણે કહેતા ન હેાય કે હે પ્રાણી ! અમૃતથી પરિપૂર્ણ એવા હું જેમ મનુષ્યના મસ્તક ઉપર રહેવાની સ્થિતિ પામ્યા છુ' તેમ જે પ્રાણી ઋષભદેવ ભગવંતની નિરંતર ઉપાસના કરશે તે અમૃત-જન્મમરણરહિત અનીને લેાકના અગ્રભાગ ઉપર સ્થિતિ કરશે.’ ।। ૭૦ ॥
विभाव्य भुवनत्रये स्वविभवाङ्ककारव्रजाविजेतुमनसामुना किमु जिनेशितुः सद्मना । सपत्ननिवहस्मयाम्बुनिधिमाधमन्थाचलं
शिरः शिखर संस्फुरन्निबिडदण्डरत्न दधे ॥ ७१ ॥
