________________
४६४
हीरसौभाग्यम्
[सर्ग १३ श्लो ० ५-७
कर्तनः' इति हैम्याम् । तथा जीवाभिगमसुत्रवृत्तौ-यावान चन्द्रपरिवारस्तावान सूर्यस्यापि परिवारः । परमतिनेजस्वादभास्वत्पावे न च दृश्यते । पुनः क इव । तारकैज्यौ तिभिः शशी चन्द्र इव अनुगम्यमानेो दीप्यते ॥
प्राथ
દેવોની સાથે ઈન્દ્ર, બાલહસ્તિઓની સાથે ગજેન્દ્ર, ગ્રહોની સાથે સૂર્ય અને તારાઓની સાથે જેમ ચન્દ્ર શેભે તેમ મુનિ પુંગની સાથે ચાલતા શ્રીહીરવિજયસૂરિજી શેભતા હતા કે ૫ |
अथाधिरूयोर्ध्वधरां स किंचनात्मना न्यगादीत्पृथिवीपुरंदरः। दुलीचकारव्यास्तरण व्रतीश्वराः पुनन्तु भूपीठमिव क्रमोम्बुजैः ॥ ६ ॥
अथ साधूनां सुरिसंनिधाषाह्यानानन्तरमात्मना स्वेन किंचन स्तोकमात्रां सेापानत्रय. मयीमुच्चौबयधरा सोपान त्रिवेणैय कृत्या उच्चभूमीमधिरा अध्यास्याश्रित्य या स पृथिवीपुरंदरो भूपो न्यगादीद्वभाषे । तदेवाह--हे व्रतीश्वराः सूरयः, राज्ञामुपवेशनोचितं विचित्रचित्ररचनाचच्चुरमणीय लोकप्रसिद्धया दुलीचा इत्याख्या नाम यस्य। स्वार्थे कः । दुलीचकायमस्मत्सभागमनागमनभूमेः आस्तरणमाच्छादन क्रमाम्बजैनिजचरणकमलन्यासैः पुनन्तु पवित्रीकुर्वन्तु । किमिव । भूपीठमिव । यथा क्षोणीमण्डलं स्वपादपद्मः पवित्र्येते ॥
બ્લેકાર્થ
કંઈક ઊંચે ચિત્રશાલાની નજીક જઈને કહ્યું- હે પૂજયો, આ બિછાવેલા ગાલીચાને પૃવીમંડળની જેમ આપનાં ચરણકમલ વડે પવિત્ર કરે ! છે ૬
गुरुजंगादेति कदापि कीटिका भवेदधोऽस्मिन्न पदं दधे ततः। नृपोऽभ्यधादत्र न कश्चनान्सुमाभत्वेसुराणामिव मन्दिरे नरः ॥ ७ ॥
गुरुः सरिरित्यग्रे वक्ष्यमाण जगाद वदति स्म । इति किम् । हे साहे, अधे। दुली चकस्याधस्तात् भूप्रदेशे कदाचिदपि दैवयोगात्कोटिकापि चरन्ति तिष्ठन्ति वा भवेत् । ततो जन्तुजातपालनाहिहेतोरहमस्मिन्दुलीचके एतावता दुलीचकास्तरणोपरि कदापि
