________________
४६२
हीरसौभाग्यम्
[सर्ग १४ श्लो० १-६
મુનિઓને વિષે ચન્દ્રસમાન શ્રીહીરવિજયસૂરિજીને અકબર બાદશાહે કહ્યું – હે પૂજ્ય, જેમ પરદેશી રાજાએ કેશીગણધરની સાથે ધર્મગોષ્ઠી કરી હતી, તેમ આપ મારી સાથે ધર્મગoઠી કરવાને માટે મારી ચિત્રશાળાને પવિત્ર કરો ! ! ૧
ततः ककुमानिव भूमिमानसौ तमित्युदीर्य क्रमचर्य याचरत् । सहामुना सूरिरपि व्यसीसृपहिडौजसा सूरिरिवामृतान्धसाम् ॥ २ ॥
ततः सूरेश्चित्रशालिकायामाकारणानन्तरं तं सूरिमिति पूक्तिमाकारणलक्षणमुदीर्य कथयित्वा कमान्मत्तवृषभ इवासावकब्बरो भूमिमान क्षितिपतिः क्रमचर्यया चरणचक्रमणेन अचल(र)त्पुरः प्रस्थितः । अपि पुनः सरिर्गुरुरपि अमुना साहिना सह समं व्यसीसृपद्विसर्पति स्म जगाम | क इव । सूरिरिव । यथा अमृतान्धसां सुवाशनानां देवानामाचार्य: उपलक्षणादिन्द्रस्यापि । यदुक्त नैषधे-'ईदशी गिर मुदीय बिडोजा जोषमासनविशिष्य बभाषे । नात्र चित्रमभिधाकुशलत्वे शैशवावधिगुरुगुरुरस्य ॥' इति बृहस्पतेरिन्द्रस्याचार्यत्वम् । सूरिः कलाचार्यो वाचस्पतिबिडौजसा शक्रेण सम कार्यवशात्प्रचलति ॥
બ્લેકાર્થ
તેમ કહીને પૃથ્વીને વિષે વૃષભ સમાન અકબર બાદશાહ આગળ વધ્યા, જેમ ઈન્દ્રની સાથે ગુરુ બૃહસ્પતિ જાય તેમ સૂરિજી પણ બાદશાહની સાથે ચાલ્યા. ૨ !
धरातुरापाट् शमिनां शशी पुनः पथि प्रयान्तौ श्रयतः परां श्रियम् । कथंचिदुर्व्यामिव केलिशालिनौ विभावरीवल्लभभानुमालिनौ ॥ ३ ॥
धरातुरापाट् भूमीन्द्रः । ‘धरातुरासाहि मदर्थयात्रा कार्या न कार्यान्तरचुम्बि चित्त' इति नैषधे । पुनः शमिनां शशी साधूनां सुधाकरः सूरिः। द्वावपि पथि चित्रशालिका वर्त्मनि प्रयान्तौ गच्छन्ती सन्तौ परां प्रकृष्टां श्रिय शोभा श्रायतो लभेते । उत्प्रेक्ष्यते
थंचित्केनापि कतहलादिना प्रकारेण एकत्र मिलित्वा उा भ्रमण्डले केलिभिः कोहानि शालते शोभते इत्येव शीलौ विभावरीवल्लभभानुमालिनौ चन्द्रसूर्याविव । तस्मिन् समये सरिदर्शनादतीव शान्तीभूतः साहिश्चन्द्रतुल्यः, मरिस्तु पुण्यप्रतापात्तदधिक दीप्यमानत्वा. भानूपमो दृश्यते ॥
