________________
सर्ग १४ श्लो० २०६-२०८] हीरसौभाग्यम्
કા
જેમ ભવ્ય તીર્થસ્થાનમાં પિતાનાં પાપકર્મોથી મુક્ત બને તેમ અકબર શ્રી હીરવિજયસુરિજીનાં ચરણે લાવીને ઘણું બંદીજને કેદીએ)ને મુક્ત કર્યા. ૨૦૬
प्रणम्य ते प्रभोः पदानवीवदन्निदं मुदा । मुनीन्द्र नन्दताचिरं सुवर्णसानुमानिव ।। २०७॥
ते बन्दीलोकाः प्रभो रसूरेः पदान् । पूज्यत्वादबहुवचनम् । चरणान्प्रणम्य स्वस्व शि. रसा संस्पृष्ट्वा मुदा प्रमोदेन कृत्वा इदमेवंविधमवीवदन अतिशयेन बाढस्वरेण वा वदन्ति स्म । इदं किम् । हे मुनीन्द्र, चिरादस्माकं कारागारनरकुहकनिपातिनामुद्धारकारक त्वं गुरो, चिर गलितावधिसमय यावन्नन्दतात् समृद्धिमान भव जीव चिरस्थायी भव । क इव । सुवर्णसानुमानिव । यथा मेरुगिरिः कल्पवृक्षादिसमृद्धिमांस्तथा शाश्वतस्थायुकोऽस्ति तथा त्वमपि भूयाः ॥ इति बन्दीमोचनम् ॥
કાથ
તે બંદીજને હીરવિજ્યસુરિજીનાં ચરણને નમસ્કાર કરીને, સ્પર્શ કરીને, હર્ષિત થઈને મોટા સ્વરે બોલ્યા: હે પ્રભે, અંધકૃપસમાન કારાવાસમાંથી અમારે ઉદ્ધાર કરનાર હે મુનીન્દ્ર, આપ ચિરકાળ સમૃદ્ધિવાન બને ! આપ મેરૂની જેમ દીર્ધાયુ (શાશ્વતાયુ) मना! ॥ २०७ ॥
उत्थाय निशीथिन्यां प्रभुपात्पिक्षिणां विमुक्तिकृते । डावरसरसि स गतवान्धनविजयं सार्धमादाय ॥ २०८ ॥
सोऽकब्बरसाहिः प्रभुपार्थात् श्रीहीरविजयसूरीन्द्रस्य संनिधानानादुत्थाय पक्षिणां केलिकुवहलकृते स्वयंरक्षितानां विविधविहंगमानां विमुक्तिकृते स्वयमेव विमोचनार्थ धनविजयनामानं सूरिसचिव साध स्वेन सममादाय सूरीणां बिम्बार्थ गृहीत्वा डावरनानि सरसि तटाके गतवान् जगाम ॥
શ્લોકાર્થ
અકબર આચાર્યદેવ પાસેથી ઊડીને ક્રીડાથે રક્ષણ કરાયેલા પક્ષીઓને મુક્ત કરવા માટે આચાર્યદેવના પ્રતિનિધિરૂપ ઘનવિજય નામનાં શિષ્યની સાથે ડાબર સરોવર તરફ गया. ॥ २०८ ॥
