________________
४२०
हीरसौभाग्यम् [ सर्ग १३ श्लो० १६३-१६४
यावद्वितर्कामिति तर्कशास्त्राधीतीव चित्ते कुरुते क्षितीन्द्रः । निर्ग्रन्थनाथं निजसंनिकर्ष विभूषयन्तं पिवति स्म तावत् ॥ १६३ ॥
क्षितीन्द्रोऽकब्बर साहिः इति पूर्वोक्तप्रकारेण यावद्यावता समयेन चित्ते स्वमनस्येव नात्मजनसमक्ष वितर्कान्विचारान् कुरुते । क इव । तर्कशास्त्राधीतीव यथा तर्कशास्त्रेषु प्रमाणग्रन्थेषु अधीतमध्ययनं सम्यक् शास्त्रावबोधोऽस्यास्तीति तर्कभाषादिक चिन्तामणिप्रमुखप्रमाणाध्येता वितर्कान् विविधान् तर्कान् कुरुते तावन्निजस्यात्मनः संनिकर्ष समीपं विभूषयन्तमकुर्वन्तम् । निर्ग्रन्थनाथं हीरविजयस्ररिं पिबति स्म सादरमवलोकयति स्म । सादरावलोकनं पानमुच्यते ||
શ્લેાકા
તક શાસ્ત્રના અભ્યાસીએ જેમ તર્ક વિતર્કો કરે તેમ અકખર પેાતાના ચિત્તમાં પૂર્વોકત પ્રકારે આચાય સ’બંધી વિચારણા કરતા હતા, ત્યાં તે ખાદશાહે પેાતાની સમીપ ભૂમિભાગને શૈાભાવતા આચાર્ય દેવને આદરપૂર્વક જોયા ! ॥ ૧૬૩ ।।
सुत्रामगोत्राधिकगौरवेण मार्गे मया संभ्रमगामिनासौ ।
दुरूह भूमगिविर्विषादी मा स्त। दितीवत्वरया चरन्तम् ॥ १६४ ॥
सूरिं किं कुर्वन्तम् । अत्वरया न वेगेन मन्दं मन्दं चरन्तम् । उत्प्रेक्ष्यते - इति हेतोः । इति किम् । सुत्रामगोत्रान्मेरोरधिक गौरव गुरुता माहात्म्य यस्य तादृशेन मार्गे पथि संभ्रमगामिना औत्सुक्यादिना त्वरितगमनशीलेन । ' आवेगस्तु त्वरिस्तूर्णिः संवेगः संभ्रमस्त्वरा' इति म्याम् । मया दुःखेन कष्टेन ऊढा सहस्रफणामण्डलैर्विधृता भूर्येन तादृशो भोगिविभुः शेषनागो विषादोऽस्यास्तीति विषादी विषण्णचेता निवेदवान्वा मा स्तान्मा भवतादिति ॥
શ્લેાકા
મેરૂપ તથી પણ અધિક ગૌરવવાળા આચાય દેવ માગ પર મદદપણે ચાલતા હતા; ( મંદમંદ ચાલવાનું કારણ કવિ બતાવે છે) ‘ઉત્સુકતાથી વિરત ગતિથી ચાલતાં
