________________
सौभाग्यम्
[ सर्ग १३ श्लो० १४९ - १५०
कारणादूबहुगह्य वाचाटस्तस्य वाचि वचने इव तदुक्तौ कुरानवाक्ये तथ्येतरता केवल मृषाभाषितैव विज्ञायते ॥
४१२
શ્લેાકા
આ પ્રમાણે કહીને આચાય દેવ નિવૃત્ત થતાં શેખે ફરીથી કહ્યું! “ હે સૂરિદેવ, આપનાં યુક્તિયુકત વચનેાથી તે કુરાનમાં કહેલી વાતા વાચાલ પુરુષનાં વચનની જેમ અસત્યરૂપે ભાસે છે.” ॥ ૧૪૮ ૫
बभाण भूयः प्रभुरेतमेतत्स्रष्टा जगत्पूर्वमिदं विधत्ते । तत्तुवत्संहरते स पश्चात्ततोऽस्ति तस्याप्यसमश्रमोऽसौ ॥ १४९ ॥
भूयो द्वितीयवार प्रभुः स्रुरिः एत शेखं प्रति एतदिहैव वृत्ते कथ्यमानं बभाण भणति स्म । निजगादेत्यर्थः । तदेव निर्दिशति - हे शेख, यदि स स्स्रष्टा जगत्कर्ता इद सुरासुरनरनारकलक्षणं जगद्विश्व विधत्ते निर्मिमीते प्रथम सकलजगज्जनं निष्पादयति, पश्चात्स एव स्रष्टा विधाता केतुवधूमकेतुरिव तत्स्वेनैव कृतं विश्व संहरते क्षयं नयति । ततः कारणात् तस्यापि जगत्कर्तुरपि । अयमसमोऽसाधारणः श्रमः क्कशोऽस्ति विद्यते,. न पुनः कदाचनापि स्वास्थ्यं यदेकं घटयति परं भक्तीति ॥
શ્લાકા
आयार्यदेवे पुनः शेमने उधुं “डे शेभ, ले भगत्र्ता ईश्वर पडेसां भगतनु સર્જન કરે, અને પછી પાતે જ તેને સહાર કરે, ઇશ્વરને આ શ્રમ : શું કાઈ न्यसाधारण अटिना डेवाय ? नहीं ४. " ॥ १४७ ॥
कर्ता हर्ता निजकर्मजन्यवैचित्र्यविश्वस्य न कश्चिदस्ति । वन्ध्यात्मजन्मेव तदस्तिभावोऽसन्नेव चित्ते प्रतिभासते तत् ॥ १५० ॥
है शेख, निजस्यात्मनः कर्मणा स्वप्राचीनजन्माचीर्णसुकृतदुष्कृतरूपेण कर्मणा जन्यमुत्पाच वैचित्र्यं रचनाया विचित्रत्व नानात्व' यस्य तादृशस्य विश्वस्य जगतः ।
