________________
३७२
हीरसौभाग्यम्
શ્લેાકાથ
[ सर्ग १३ श्लो० ७८-८०
હાથી, ઘેાડા અને રથાના સમૂહ ચાલવાથી ઊડેલી ૨જ વડે સમસ્ત દિશાએ વ્યાપ્ત અની ગઈ; તે જાણે દિગાંગના સાથે ક્રીડા કરી રહેલા દિક્પાલેાએ શૃંગાર रसपूर्व परस्पर ठेलु वास ( अमीस - गुसास ) न होय ! ॥ ७८ ॥
चलब्दलाकं कलधौतकुम्भैः कल्याणकुम्भैः सतडिद्विलासम् । रजोभिरभ्राङ्कमुदीतगर्जं तूरस्वरैरभ्रमिव वे तम् ॥ ७९ ॥
अहं कविस्तं महोत्सवमभ्रं संजातोन्नततेोयदमिव ब्रुवे कथयामि । किंलक्षणम् । कलतानां रजतानां कुम्भैः कलशैः कृत्वा चलन्त्य उड्डीयमाना गगने विलसन्त्यो वा । 'गर्भाधानक्षणपरिचयात्' इति मेघदूतकाव्ये । बलाका बकाङ्गना यत्र । तथा कल्याण कुम्भैः कनककलशैः सह afsai विद्युतां विहासेन विलसितेन लील्या वा वर्तते यत्तम् । पुनः किंभूतम् । रजोभिरुड्डीन धूलीभिरभ्राणि वार्दलकानि 'आंभलां' इति प्रसिद्धान्यङ् के क्रोडे मध्ये यस्य तम् । पुनः किंभूतम् । तूराणां विविधवादित्राणां स्वरैर्निःस्वनैरुदिताः प्रकटीभूता गर्जा गर्जितं गम्भीरध्वनिर्यत्र ॥
શ્લેાકાથ
કવિ કલ્પના કરે છે—
હું આ પ્રવેશ મહેાત્સવને મેઘ જેવા માનું છું. ચાંદીના કળશે। સાથે જેમાં બગલાએ ચાલે છે, સુવણુનાં કુંભે વડે જેમાં વિદ્યુતના વિલાસ છે, ઊડતી રજરૂપી જેનાં વાદળા છે, તેમજ વિવધ પ્રકારનાં વાજિંત્રાના સૂરરૂપ જેમાં ગારવ છે ! અર્થાત્ આ પ્રવેશ મહેાત્સવ જાણે મેઘ ન હાય ! ॥ ૭૯ ૫
उद्धर्षनिध्यानघृतावधानसौधाग्रजाग्रत्पुरसुन्दरीणाम् ।
art दिवो व सहस्रपत्त्रेः सहस्रचन्द्रेव तदा दिदीपे ॥ ८० ॥
तदा तस्मिन्नुत्सवसमये उद्वर्षस्य प्रभुप्रवेश महोत्सवस्य । 'क्षणोत्सवोद्धवोद्धर्षम्' इति हैम्याम् । निध्याने निरीक्षणे घृतं स्थापितमवधानं मनोध्यान' वा याभिस्तथा
