________________
सर्ग १२ श्लो० ६७-६८ ]
जिकाराजीव अनिशं निरन्तरं तपांसि शीतोष्णतापनिरशनादिकष्ठानि निर्मिमीते करोतीव । किंभूता । कोपाकुला रोषोद्रेककलुषीकृताशया । किं कृत्वा । रोहिण्यां दक्षाङ्गजायां रोहिणीनाम्न्यां स्वसपत्न्यां पत्न्यां विषये रागिभावादत्यन्तानुरक्ताशयत्वान्निजस्यात्म नस्त्यागिनं त्यजनशील मेणाङ्क चन्द्रमसं कान्तं स्वभर्तारमुत्सृज्य त्यक्त्वा ॥
શ્લાકા
२९२
सौभाग्यम्
ખુદપ તમાં ઔષધિની શ્રેણી, પરિવ્રાજિકાની જેમ નિરંતર નિરાહારાદિ કષ્ટરૂપ તપસ્યા કરે છે. પોતાના પતિ ચંદ્ર, પેાતાના ત્યાગ કરીને પેાતાની શાયરાહિણીમાં અત્યંત આસકત હોવાથી રોષયુકત બનીને ઔષધ ચંદ્રને ત્યાગ કરીને જાણે સ્વયં તપશ્ચર્યા કરતી ન હાય ! (ચંદ્રને ઔષધિપતિ કહેવામાં આવ્યેા છે.)
भासते शातकुम्भाश्मगर्भोपलश्रेणिसंक्लृप्तश्रृङ्गद्वयं कुत्रचित् ।
यस्य विश्वातिशायिश्रियं वीक्षितुं मेरुविन्ध्याविवाल्पीभवन्तौ स्थितौ ॥ ६८ ॥
कुत्रचित्प्रदेशे शातकुम्भानां काञ्चनानां तथा अश्मगर्भापलानां मरकतरत्नानां च श्रेणिभिः सम्यक्प्रकारेण क्लृप्तं रचितं देवादिना कौतुकाद्विनिर्मित श्रृङ्गद्वयं शिखरद्वन्द्व भासते दीप्यते । उत्प्रेक्ष्यते - यस्य हिमाद्रिनन्दनगिरेः विश्वेभ्यः समस्तपर्वतेभ्योऽपि विश्वेभ्यो जगद्भयो वा अतिशायिनीमत्यभ्यधिकां श्रियं शोभां लक्ष्मीं वा वीक्षितुं स्वदृग्गोचरीकर्तुं स्थितावागत्य वसन्तौ तथा अल्पीभवन्तौ वपुषा लघुभवन्तौ स्वशरीरे स्वल्पे प्रणीय मेरुविन्ध्यौ स्वर्णाचलजलबालक शैलाविव । ' विन्ध्यस्तु जलबालकः ' इति म्याम्
કલાકા
અખું દૃગિરિના કોઇ પ્રદેશમાં સુવર્ણ અને મરત મણીની રચનાવાળાં એશિખરા શેાલે છે. મેરૂ અને વિંધ્ય પર્વત અપ શરીર વાળા થઈને અર્થાત્ પોતાનાં શરીર સાચીને જગતની સર્વોત્કૃષ્ટ શાભા જોવા માટે જાણે અખુદ પર્વતનાં એ શિખર રૂપે રહ્યા हाय ! ६७ ॥
