________________
१८०
हीरसौभाग्यम्
[सर्ग ११ श्लो० ४२-४४
પાણીના પ્રવાહથી ભય પામે છે અને વેત (સફેદ) હોવા છતાં પણ અષીની અક્ષર પંક્તિરૂપ શ્યામતા ધારણ કરે છે. કે ૪૨ .
अनुन्नीतसंप्राप्तमद्धृत्यवगै निजालोकनाविष्कृतातङ्कसर्गेः । भविष्यत्यमुष्य व्ययो यत्समाधेः सरस्या इवाकालमेधैः कजानाम् ॥ ४३ ॥ त्रियामाविरामा इवाम्भोजबन्धु वतीन्द्रं ततो ययमेवानयध्वम् । निगद्येति खानेन संमान्य ते स्वान्विसृष्टा निवासान्ययुः प्रीतिमन्तः ॥ ४४ ॥
साहिबखानेन नाम्ना इति पूर्वोक्त निगद्य कथयित्वा संमान्य संमानं च प्रदाय विसृष्टाः पश्चात्प्रेषिताः श्राद्धाः प्रीतिमन्तो हृष्टमानसाः सन्तः स्वान्निवासान् ययुर्जग्मुः । निजनिकेतनस्थानेषु गता इत्यर्थः । इति किम् । हे हीरसरिभक्तजनाः, ततः कारणात् यूयमेव भवन्त एव व्रतीन्द्र सूरिमानयध्वम् । अत्र गन्धारनगरादकमिपुरे आकारयत । के इव । त्रियामाविरामा इव । यथा विभावरीणां विरामा दिवसावसानसमया अम्भोजबन्धुं भास्करमत्र जीवलोके रोदःकंदरे वा आनयन्ति । ततः कुतः । यतः कारणान्निजानामात्म नामालोकनान्मुन्द्रलजातित्वेन भीमाशयत्वाद्दर्शनादेवाविष्कृतः प्रगटभाव प्रापितः आतङ्को भयं तस्य सर्गः सृष्टियस्तादृशैरनुन्नीतैरवितर्कितैरज्ञातपूर्व: संप्राप्तैरर्थात् हीरसूरिसमीपे समागतैर्मभृत्यवगैंर्मम सेवकगणैरमुप्य हीरविजयसरेः समाधेानस्य चित्तस्वास्थ्यस्य वा व्ययो व्यपगमः क्षयो भविष्यति । केषामिव । कजानामिव । यथा सरस्या महत्सरसः कजस्य कमलस्य । जातिवाचित्वादेकवचनम् । सर्वजातीयाम्भोजवनस्य अकालमेधैरसमय: संप्राप्तपयोधरैर्व्ययो भवति । 'यवनीमुखपद्मानां सेहे मधुमदं न सः । बालातपमिवाजानागकालजलदोदयः ॥' इति रघुवंशे ॥ इति राजनगरश्राद्धानां खानदत्तहीरविजयसूरीश्वराकारणादेशः ॥
શ્લેકાર્થ
હે હીરવિજયસૂરિજીના ભકત શ્રાવકે ! અમારા સેવકને હીરવિજયસૂરિજી પાસે મોકલવાથી ભયંકર મેગલ જાતિને જોતાં જ અભિપ્રાયને નહી જાણવાથી આ પ્રમાણે ભયની આશંકા ઉત્પન્ન થશે. જેમ પ્રલયકાળના મેઘવડે સરોવરમાં રહેલા કમલને નાશ થાય તેમ કદાચ આચાર્યશ્રીના સ્વાચ્ય અથવા ચિત્તના સમાધિને નાશ થશે. તે માટે શ્રાવકે, રાત્રિના વિરામ સમયે જેમ સૂર્યને લવાય તેમ તેમ જ તે સુરિજીને અમદાવાદમાં બેલાવી લો.” આ પ્રમાણે કહીને સાહિબખાને તેઓનું સન્માનપૂર્વક વિસર્જન કર્યું. ત્યારબાદ શ્રાવકે હૃદયમાં અત્યંત આનંદને ધારણ કરતા પિત પિતાના સ્થાને ગયા. કે ૪૩ ૪૪ છે