________________
सर्ग ७ श्लो० ४८-५० ]
डीरसौभाग्यम्
जगज्जीवपिवः विश्वप्राणहरः । ईश्वररूपेण संहारकारकत्वात् । 'जीवेऽसुजीवितप्राणाः' इति हैम्याम् । तथा 'क्षये जगज्जीवपिबं शिवं वदन्' इति नैपधे । स्मरारिरीश्वरः स्वीयमात्मीयं तमसोऽभ्युदयत्वात् शिवस्तु तमः प्रगुणः अत एव अवसर प्रस्ताव समय विभाव्य विलोक्य ज्ञात्वा वा । उत्प्रेक्ष्यते - जगद्विश्व जिघत्सुः खादितुमिच्छुः Prasad मित्रमेव कायः शरीरं यस्यास्तादृशीं मायाम् । शाम्बरीकपट विद्यामित्यर्थः । सृजतीव करोतीव । किं कृत्वा । जगत्साक्षिणं शुभाशुभकर्मकर्तणां जगज्जनानां प्रतिभुव भास्कर क्वचित्कुत्रापि हगगोचरप्रदेशे यातम् पक्ष्य विभाव्य ॥
४८३
લેાકા
શુભાશુભ કર્માંને કરતા જગતના જીવાના સાક્ષીરૂપ તે બીજે ગયલે જાણી પેાતાને અવસર જાણી જગતના સંહારક ઇશ્વરે સારાયે જગતનું ભક્ષણ કરવાની ઇચ્છાથી ગાઢ અંધકારરૂપ શરીરવાળી શાંબરી નામની અવિદ્યાનું સર્જન કર્યું" ન હોય ! ૫૪૮૫
पशोरिवोर्वीदिवगोचरस्य, ध्वान्तस्य भोः पश्यत मन्दिमानम् । निहन्यमानोऽपि मुहुः करेण, चण्डद्युता धावति रोदसोर्यत् ॥ ४९ ॥
भो लोकाः पण्डिताः यूयं पशोस्तिरश्च इव छागस्येव वा ध्वान्तस्य निशान्धकारस्य मन्दिमान मूढतां मूर्खतामज्ञानतां पश्यत विलोकयत । 'अथोदयति निर्दोषे सचि वेन्दौ नवे रवेः । कोककोकनदान न्दिमन्दिमानमगान्महः ॥' इति वस्तुपालकीर्तिकौमुद्यां सूर्यास्तमनवर्णने । किंभूतस्य । उर्वीदिवगोचरस्य द्यावाभूमीविषयस्य पशोरिव भूमीपतास्थाने चरणगोचरो यस्य । यद्यस्मात्कारणात् चण्डद्युता अत्यन्तकोपना का न्तिर्यस्य । कोपारुणीभूतेनेत्यर्थः । तादृशेन पुंसा करेण किरणेन खरेण करेण हस्तेन चपेटादिप्रदायिपाणिना मुहुवरिंवार निहन्यमानः ताड्यमान हस्तपादप्रभृतिप्रहृतिभिः व्यापाद्यमान' वधादिभिः सत् रोदसोर्दिवस्पृथिव्योर्धावति पुनः पुनः समायाति । ध्वान्तशब्दः पुंनपुंसकलिङ्गयोः ॥
શ્લાકા
હૈ પંડિતા, આકાશ અને પૃથ્વીમાં ફેલાયેલા અંધકારની પશુ જેવી મૂર્ખતા તે। જુવા ! કે જે કાપથી લાલ બનેલા સૂર્યનાં કિરણેાવડૅ હાયા ઢાવા છતાં પણ વારંવાર આકાશ–પૃથ્વી ઉપર આવે છે ! ૫૪૯૫
अङ्काच्च्युताया रभसेन बाल्या - लीलां सृजन्त्याः स्वपितुर्गभस्तेः । जामेर्यमस्येव पयःप्रवाहै-भृते नमोभूमितले तमोभिः || ५० ॥ तमोभिस्तिमिरैर्नभोभूमितले नभस्तल भूमीतलं च भृते व्याप्ते बाल्याद्वालस्वभा