________________
४३२
हीरसौभाग्यम् [सर्ग ६ श्लो० १२५-१२८
सार्थ મુમુક્ષુ એવા સાધુઓ અભિનવદિત છનાયક હીરવિજ્યસરિને પામીને અત્યંત હર્ષિત બન્યા, લક્ષ્મી જેમ પુરુષોત્તમ (વિષણુ) પતિને પામીને નૃત્ય કરે, તેમ ગણલક્ષ્મી પણ પુરુષ હીરવિજયસૂરિને પામીને હર્ષપૂર્વક નૃત્ય કરવા લાગી ૧રપા
गणपूर्वगिरौ महोदय-श्रमणव्योममणीसमीक्षणात् ।
कुनयैरिह कौशिकायित, भविकैः पङ्कजकाननायितम् ॥१२६।।
इह जगति भूमिपीठे वा गणस्तपागच्छः स एव पूर्वगिरिरुदयाचलः । 'पूर्वपर्वततिरोहितात्मनः' इति सुरथोत्सवकाव्ये पूर्वशब्दः । तथा 'अथोदयः पूर्वाद्रिः' इति हैम्या. मपि । तस्मिन् महान् सर्वातिशायी उदयः पदस्थापनासमय एव सर्वोत्कृष्ट माहात्म्य यः स्य तादृशो यः श्रमणव्योममणी सर्वसाधुषु तेजस्वित्वेन भास्करः तस्य समीक्षणाद्दर्शनात् कुत्सितो विरुद्धो नयो मत येषां ते कुनयाः कुपाक्षिकास्तैः कौशिकाः घूकास्तैरिवा. चरित प्रणान)ष्टमित्यर्थः । पुनर्भव्यैर्मोक्षगमनयोग्यैजनैः सम्यग्दृष्टिभिः पङ्कजानां कमलानां काननैर्वनैरिवाचरितम् । विकसितमित्यर्थः ॥
કલેકાર્થ તપગચ્છરૂપી ઉદયાચલ ઉપર સર્વોત્કૃષ્ટ ઉદયવાળા સાધશિરોમણિ હીરવિજયસૂરિરૂપી સૂર્યના ઉદયન જેવાથી કુવાદરૂ૫ વડે નષ્ટપ્રાયઃ બની ગયા અને ભવ્યજનરૂપી કમલવન વિકસિત બન્યું. ૧૨ :
स्वयमेष शिव गमी परा-नपि संप्रापयितुं प्रभुः प्रभुः । इति वक्तुमिवेश्वरान् दिशा, यशसा व्यानशिरेऽखिला दिशः ॥१२७।।
यशसा अर्थात् सूरीन्द्रश्लोकेनाखिलाः समस्ता दशापि दिशः व्यानशिरे व्याप्ताः। उत्प्रेक्ष्यते-दिशां हरितान् ईश्वरान्नायकान् । दिक्पालानित्यर्थः । इत्यग्रे वक्ष्यमाण वक्तु कथयितुमिव । इति किम् । यदेष प्रभुहीरविजयसूरिः स्वयमात्मना शिव मोक्ष गमी ग. मिष्यति कालसामाग्यभावाद्भवान्तरेऽपि पुनः परानन्यानपि जन्तून् मोक्ष संप्रापयितु प्रभुः समर्थोऽस्ति । 'यथा विदूरादिरदूरतां गमी' इति नैषधे ॥
साथ - હીરવિજ્યસૂરિના ચશથી સર્વ દિશાઓ વ્યાપ્ત બની, તે જાણે દિશાઓના સ્વામી દિફ પાલને આ પ્રમાણે કહેવા માટે ન હોય કે, આ હીરવિજ્યસૂરિ રવયં મોક્ષગતિને પ્રાપ્ત કરશે અને બીજા અનેક ભવ્ય પ્રાણીઓને મોક્ષ પ્રાપ્તિ કરાવનારા બનશે. રા
कजपाणितमोद्विषजग-भयनस्यास्य महोभरैर्भरात् । किमु चण्डरुचेरसूयया, भ्रियते भूमिनभस्तलद्वयी ॥१२८।।