________________
२०२
हीरसौभाग्यम्
[ सर्ग ३ श्लो० १०९ - १११
પ્રતીક હતું, તે જાણે કુમારની ગંભીરતાને જોવામાં કૌતુકી થયેલું, કુમારના હૃદય ઉપર સ્થિર થઈ ગયું ન હોય ! તેમ જણાતું હતું. ૫૧ના
सान्द्रीभवनुविभाभर निर्झरिण्याः, सावर्तशोण इव नाभिरमुष्य रेजे । वक्षःस्थलेन विपुलेन सहाभ्यसूया - माविभ्रतीव कटिरप्यभवद्विशाला ॥ ११० ॥
अमुष्य कुमारस्य नाभिस्तुन्दकूपिका रेजे भाति स्म । उत्प्रेक्ष्यते - सान्द्रीभवन्नीर-' न्धो जायमानो यस्तनोर्वपुषो विभाभरः कान्तिसमूहः स एव निर्झरिणी नदी तस्याः सहावर्तेन पयोविभ्रमविशेषेण युक्तः शोणः हद इव । अपि पुनरमुष्य कटिः श्रोणिविंशाला विस्तीर्णा अभूद्बभूव । उत्प्रेक्ष्यते - विपुलेन विशालेन वक्षःस्थलेन हृदयेन सह सार्धमभ्यसूयामीय विभ्रती दधानेव ||
શ્લેાકા
અતિગાઢ બનેલી શરીરની કાંતિના સમૂહરૂપ જે નદીના આવ સહિત જાણે હૃદ ન હોય ! તેવા પ્રકારની કુમારની નાભી શાભતી હતી. વળી કુમારને અતિવિશાળ કટિપ્રદેશ વિશાળ એવા વક્ષસ્થલની સાથે જાણે સ્પર્ધાને કરતા ન હોય ! ૧૧૦ના
कार्कश्यसंहतिलघुकतःस्तिहस्ता
वूरू कृताविव शिशोर्नलिनासनेन ।
स्तम्भोपमो जिनमतावसथे स भावी,
स्तम्भोपमां किमिति तस्य विभर्ति जङ्घा ॥ १११ ॥
नलिनासनेन वेधसा कार्कश्यस्य कठिनतायाः संहृत्या संहरणेनापनयनेन कृत्वा लघू अल्पौ ह्रस्वौ कृतौ यौ हस्तिनः करिणः हस्तौ शुण्डादण्डौ । उत्प्रेक्षते - शिशोः कुमारस्य ऊरु सक्थिनी कृतौ निर्मिताविव । पुनस्तस्य कुमारस्य उत्प्रेक्ष्यते इति हेतोः किमु जङ्घा स्तम्भोपमां स्थूणासादृश्य विभर्ति । इति किम् । यत्स हीरार्भः जिनमतमर्हच्छासनमेवावसथः सौधं तस्मिन् तद्भारधरणेन स्तम्भोपमः स्तम्भस्य तुल्यः भावी भविष्यति । यथा स्तम्भ गृहाधारभूतो भवति, तथायमपि श्रीजिनशासनस्याधारभूतो भविता । 'वज्रस्तम्भाविवैते' इति जिनशतके जङ्घायाः स्तम्भसादृश्यम् ।
શ્લેાકા
બ્રહ્માએ હાથીની શુઢમાંથી કર્કશતાને દૂર કરીને જાણે હીરકુમારની સાથળનું નિર્માણ કર્યું ન હોય ! અથવા હીરકુમારની જાંધા ઘરના આધારભૂત સ્તંભની ઉપમાને ધારણ હતી. તે જાણે આ હીરકુમાર ભવિષ્યમાં શ્રી આત્શાસનરૂપી મહેલના સ્તંભરૂપ બનશે ! તેમ સૂચિત કરતી ન હોય ?
॥११॥