________________
નરોત્તમ દેસાઈને અને બીજા આગેવાનો સાંજે ૭ વાગ્યે આવવા સૂચવ્યું છે એ રતિભાઈના જનની બાજુમાં જ બોટાદ હાઈકોર્ટ–પોલીસથાણું વિગેરે હતા. સામાન્ય રીતે પૂજ્યશ્રી પ્રત્યે ઘણાખરા રાજવીઓને અપૂર્વ માન. એમાં પણ ભાવનગર રાજ્ય તો એઓને ગુરુજી જ માનતા. રાજ્યના લગભગ બધાય અમલદારો પણ પૂજ્યશ્રીની પ્રત્યે અત્યંત આદરભાવ રાખતા. બોટાદના ફોજદાર જીવણદાદા તો અનન્ય ભક્ત બની ગયેલા. આમ તો તે બ્રાહ્મણ, પણ જૈનધર્મ પ્રત્યે એઓને અનહદ માન. પૂજ્ય શાસનસમ્રાશ્રીએ ધનાજી નામના મારવાડી સેવકને કહ્યું કે વિચાર્યું કે તું બાજુમાં જઈ ફોજદાર સાહેબને કહી આવ કે સાંજના ૭ વાગ્યે સાદા વેશમાં અહીં આવે અને બે-ત્રણને સાથે લેતા આવે. આ બાજા બને આગંતુકો રતિભાઈને ત્યાં જમી ઓટા ઉપરના હિંડોળે આવી બેઠા. છબીલદાસભાઈ પણ સાથે જ હિંડોળે બેઠા. એ બ્રાહ્મણ છે એવી એઓને ખાત્રી થયેલ એટલે એ નિર્ભય હતા. હિંડોળો ખાતા ખાતા આગંતુકે પાછળથી આવેલ આગંતુકની પાસે મુખવાસ માટે સોપારી માંગી. (છબીલદાસનું ધ્યાન બરાબર હતું, ત્યારે પાછળથી આવેલ આગંતુકે કહ્યું કે બપોરે સ્ટેશનમાં તો તને બે સોપારી આપી હતી ને? શું બનેય ખાઈ ગયો? પ્રથમ આગંતુક–ખીસ્સામાં મૂકતાં એક ક્યાંક પડી ગઈ લાગે છે વિગેરે, આ સાંભળી છબીલદાસભાઈએ પાંચ છ મિનિટ સમય આમતેમ વીતાવી પૂજ્યશ્રી પાસે આવી વિગતવાર માહિતી આપી. પૂજ્યશ્રી–“નો' તો કહેતો કે આ બન્ને ભેગા જ છે” વિગેરે. છબીલદાસને પૂજ્યશ્રીની અપૂર્વ બુદ્ધિ ઉપર ભારે માન ઉપર્યું.
સાતનો સમય થયો. પૂજ્યશ્રી બંગલાના ઓટલા ઉપર પાટ છે બિછાવીને બેઠા. નરોત્તમભાઈ દેસાઈ, દલીચંદ પરશોત્તમભાઈ, હરિલાલ છે
૪૨
