________________
રાખજો. છબીલદાસભાઈ પણ પાકટ ઉંમરના હતા. એઓએ પણ કઈક તડકા-છાંયા જોયેલ. એ ઊભા થઈ બંગલામાં ગયા. બંગલાના ઓટા ઉપર હીંડોળો હતો ત્યાં છબીલદાસ જઈને બેઠા. એઓને પાનનો જરા શોખ એટલે એ પાનના ડબામાંથી પાન કાઢી પોતે જ પાન બનાવતા હતા. આગંતુક ચા-પાણી કરી એ જ હિંડોળે આવીને બેઠો. છબીલદાસભાઈ બ્રાહ્મણ છે એ આગંતુકે એઓના શરીર પર રહેલ ટીલાં-ટપકાંથી જાણી લીધું અને બેઠો હિંડોળા ઉપર છબીલદાસની બાજુમાં. છબીલદાસભાઈએ વિવેક કર્યો કે પાન બનાવું? ચાલશે ને? આગંતુક–હા હા ચાલશે. છબીલદાસભાઈ–પાનમાં તમાકુ? એ પણ ચાલશે અને ૧૨૦ તમાકુનું પાન તૈયાર કરી આગંતુકને આપ્યું. એણે મોંમાં મૂક્યું અને પાસે બેઠેલ બ્રાહ્મણ છે એટલે હશે કોઈ બંગલાના મહેમાન કે કોઈ બીજા એમ સમજી નિર્ભય રીતે એણે કોટના ખીસ્સામાંથી તાજછાપસિગારેટનું પાકીટ કાઢયું. એમાંથી સિગારેટ કાઢી આજુબાજુ નજર કરી લીધી અને ખાત્રી કરી કે કોઈ જોતું નથી અને સિગારેટ સળગાવી આરામથી દમ ખેંચવા લાગ્યો. બાજુમાં બેઠેલ છબીલદાસને મનમાં થયું કે પૂજ્યશ્રીએ આગંતુકને સહજવારમાં બરાબર ઓળખી લીધો લાગે છે. દીક્ષાની વાતો કરે છે અને સિગારેટ. એ પણ પોતે જાણે કાંઈ જ જાણતા નથી એમ રહ્યા. આગંતુક વારેઘડીએ બંગલાના કમ્પાઉન્ડના દરવાજા તરફ જુએ અને એકાદ બે ચક્કર પણ દરવાજે લગાડી આવે. છબીલદાસભાઈએ પૂછયું કેમ ભાઈ ! આમ અજંપા જેવું શું છે? આગંતુક–મને વહેમ છે કે નક્કી મને શોધવા કોઈ ને કોઈ આવશે. આ બધો રિપોર્ટ છબીલદાસે પૂજ્યશ્રીને જણાવ્યો. પૂજ્યશ્રી-છબીલદાસ, એ બેઠો અને એને જોતાં જ મને મનમાં વહેમ પેઠો કે નક્કી આ કોઈ જાણભેદુ માણસ છે. ઠીક છે
४०
