________________
ગુજરાતી ભાષાને ઈતિહાસ અશોકહિણુ નામના ઈ. સ. ૧૭૧પમાં રચાયેલા રાસમાંથી નમુન:
રતિ તેજસ આગલિ રતિ રે લો, તિલોત્તમા તિલમાત્ર, રાવ રંભા રંભાથંભ પરિ રે , અસાર થયે અવદાત. રાત્રે મનું! તસ રૂપને જોઇવા રે લે, સુર થયા અનિમેષ, રાવ સહસ નયન ઇંદ્ધિ ક્યો રે , જેવા રૂપની રેખ. રાત્ર બ્રહ્મા તસ ગુણ બોલર્વે રે લે, કીધાં ગ્યાર વદન્ન, રાત્રે મનું! તસ ગુણગણ સાંભળી રે લે, આઠ કરી નિજ કન્ન. રા.
આનન્દ મૌક્તિ. ૧લું, પૃ. ૧૮૫ આમાં પ્રાકત ને જૂના શબ્દો વધારે છે – આગલિ–આગળ; તસ=તેના; જોઈવા જેવા; કન્ન કર્ણ, કાન
ઇ. સ. ૧૭૫૦ને સુમારે રચાયેલા શ્રી જિનહર્ષજીના હરિબળલચ્છીમાને નમુને –
પ્રણિપતિ કરી પુહરીશને, જુગતે કિયે જુહાર લાલ રે; રાજા રળિયાત હુએ, આદર દિયો અપાર લાલ રે. કિહાંથી આવ્યા, રહો કિહાં? પૂછી સઘળી વાત લાલ રે; હરિબળ બળબુદ્ધિ આગળ, ક્ષિતિપ ભણી કહી દાત લાલ રે. નીતિ વડે નરનાથને, ખિણમે કિયા ખુશાલ લાલ રે; પરમન તે નિજ વશ કરે, ચતુર તણી એ ચાલ લાલ રે.
આ૮૦ મૌક્તિ, ૩જું, પૃ. ૩૯૧ "હવીશ=પૃથિવીશ; ખિણ ક્ષણ ઈસ. ૧૬રહ્માં રચાયેલા “જયાનંદકેવળીમાંને નમુને –
તે પાસે નગરજ ભલું, વીરસેન તિહાં રાય; ભીમ સોમ છે ભટ ભલા, સેવે તેના પાય. રાયે તસ આયસ દિયે, મૃગયા જાએ દેય; મૃગ મારીને વેગ મ્યું, મંદિર લાવો સેય. ભટ બેહુ તે સજ થઈ ગયા તે વનમાં જામ; મૃગલાં બહુ દેખી કરી, મારણ લાગા તા.
આન- મૌક્તિ , ૩જું, પૃ૦ ૧૧૮
