________________
પ.
ગુજરાતી ભાષાનું બૃહદ્ વ્યાકરણ એમ સાંભળી ભીમી સતી, કરતી જિન ગુરુ ભત્તિ; અતિ સમુહતિ તિહાં રહે, હિવે સુણ નળવત્ત. રાતે રખવાળે રહ્યા, તે નળ પ્રિયાને વાસ; વહાણે જાગી જાણીને, ચાલ્યો હદય વિમાસી.
આનન્દકાવ્યમહોદધિ, મૌક્તિ, ૩જું, પૃ. ૩૪૭-૪૮ સવે સર્વે; ભત્તિ (પ્રા.)=ભક્તિ; તિહાંeત્યાં; વર (પ્રા.)=વાત.
વનમે નળરાજા મુઓ, ભીમી છે નવશ; તે માટે સ્વયંવર નવ, માંડ્યો ભીમ નરેશ. મુહૂર્ત દિન તે કાલ છે, કુંડનપુર અતિ દૂર, મુજ પરણવા ખંત છે, ઈણ કારણું દુખ પૂર. તવ નળ મનમાં ચિંતવે, શશિર ઝરે અંગાર; રવિ ઉગે પશ્ચિમ દિશિ, (તે) ભીમી લેપે કાર.
એજ સમયના અન્ય રાસની ભાષા જુએ. એ રાસ શ્રીપ્રેમલાલચ્છી ઇ. સ. ૧૬૩રમાં રચાયેલું છે. તેમને નમુને નીચે આપે છે –
હવઈ દેવીવચન સંભારી, જેઈઈ વાટ વેલાઈ તુમ્ભારી; એતલઈ તુર્ભે દરબારઈ આવ્યા, તુહ્મનિ ચંદ કરી બોલાવ્યા! વાંછિતા તુમે ભલઈ આવ્યા, ચિતા શોક દૂરિ વેલાવ્યાં; ભલું થયું તુહ્મનિ કહું છું, દેન વચન ખાટું વહે છું. એ વાત સહી એમ થાસ્ય, એ કામ તુલૅજ કરામ્યઇ; જે વેલા લગનની જાસ્થઈ, તે ઘણુંએ માઠું થાસ્યઈ.
| આનન્દ મૌતિ. ૧લું, પૃ૦ ૩૫૧ હવઈ=હવે; એતલઈ=એટલે; દરબારઈ=દરબારે; તુલ્બનિઋતમને; થાસ્થાઈ થશે; કરાટ્યુઈ=કરાશે; જસ્થઈ=જાશે