________________
ગુજરાતી ભાષાનું બૃહદ્ વ્યાકરણ પ્રયત્ન ન્યૂ થયે છે); જિણ–સાસણ (જિનશાસન); @યવર્તા (કનકવતંસ, ફલેપાઈ તેને બદલે લઘુપ્રયત્ન ન્યૂ થયે છે; ન ને શું થયે છે); મહુયર (મધુકર); રેયણાયર (રતનાકર-રત્નાકર); યણ (રત્ન); યમ (ગૌતમ); પસાય (પ્રસાદ); ઉપગાર (ઉપકાર); ઉઅર (ઉદર); પુહલી (પૃથ્વી); જિમ–તિમ (જેમ તેમ); ચઉદહસય (ચતુર્દશ-. શત-ચૌદસં) શબ્દરૂપ
ઊગઈ (ગે); વ્યાપઈ (વ્યાપે) રહી (રહ) એક રાસુ (એ રાસો); જિણસાસણ
જિણસાસણિ (સપ્ત શાસનમાં); મહિમંડલિ, સિરિ, કેલિવનિ; પાસપસાથે (પાર્શ્વપ્રસાદે; જિણે (જેણે); જસુ (જેના); અનઈ (અને); હંસા (હંસ)
મુગ્ધાવબોધ ઔતિકમાંના દાખલા એ ગ્રન્થ ઈ. સ. ૧૩૯૪માં દેવસુંદરના શિષ્ય રચે છે –
ચન્દ્ર ઊગઈ; દાન દીજઇ (દેવાય છે); શિષ્ય પૂછઈ (પૂછે); ધર્મકરણહાર (ધર્મ કરનાર) છવ સુખ પામઈ
ધર્મ સુખનઈ કારણિ હુઇ (ધર્મ સુખને કારણે છે-સુખ ઉત્પન્ન
ક્રિયા કરવઈ જુ મુલિગઉ હુઈ સુ કર્તા. (ક્રિયા કરવામાં જે મૂલગ–મૂળનો છે તે કર્તા.)
મેધિ વરસતઈ મેર નાચઈ. (મેઘ વરસતે મેર નાચે છે).
ગુરિ અર્થ કહતઈ પ્રમાદીઉ ઊઘઈ (ગુર અર્થ કહતે હૈં સતે કે પ્રમાદી ઊંધે છે.)
આવિલે; ગિઉ પૂજિઉં (નપુ)-આ, ગે, પૂછ્યું. કરી-લેઈ–ઈ-પઢી શિષ્ય શાસ્ત્ર પઠતઉ હઉં સાંભલઉં. (શિષ્યને શાસ્ત્ર પઠત હું સાંભળું)
