________________
૪૮
શ્રી અધ્યાત્મસાર ગ્રન્થ.
હે વિવેકી પુરૂષે ! સાંભળજે કાન દઈને પેલા પાગલને!
આ ધન મારૂં, આ ઘર પણ મારું ! હું બચરવાળ! હું ખેતરપાળ! આ મારી પત્ની! હું એને પતિ !
કે બુદ્ધિને ભ્રમ! આ ભ્રમને લીધે કેવા વિરાટ, દુખ બિચારાએ વારંવાર પ્રાપ્ત કર્યા! પણ તેમ છતાં એ પાગલ એમાં પણ સુખનું અભિમાન ધારણ કરે છે!
હે ! આ સંસાર ! કેવી કેવી ફૂટ ઘટનાઓથી ભર્યો પડે છે! વિવેકી પુરૂષે જ આ બલામાં અટવાય નહિ. [૮૩] ક્રિયાને સ્પિનિક સંદશો યામિ મો
पमः स्वीयो वर्गों धनमभिनवं बन्धनमिव । मदामेध्यापूर्ण व्यसनबिलसंसर्गविषमम् । भवः कारागेहं तदिह न रतिः कापि विदुषाम् ॥ ८॥
જ્ઞાની ભગવંતેને આ સંસાર કેદખાનામાં ક્યાં ય રતિ ન થાય એમાં શી નવાઈ છે!
પ્રિયાના સ્નેહપાશની લોખંડી બેડીઓ એમને આંખ સામે દેખાય છે,
પ્રહરે પ્રહરે બદલાતા “જેલર’ના જેવો સ્વજનવર્ગ જણાય છે !
ધન તે તાજા બંધનસમું દેખાય છે.
જ્યાં સર્વત્ર અભિમાનની ગંદકી ઠલવાએલી જુએ છે, : જેની ભૂમિ અનેક આપત્તિઓના બિલથી વિષમ બની છે. આવા કારાગેહમાં બુદ્ધિમાન પુરૂષને કયાં આનંદ થાય
