________________
શ્રી અધ્યાત્મસાર ગ્રન્થ [૪૪] વશુદ્ધાગનાખ્યાતાવાનો નાષિા
सिद्धयेन्निसर्गज मुक्त्वा, तदप्याभ्यासिकं यतः ॥२०॥
વળી જે આ રીતે અશુદ્ધ કિયાને અનાદર કરવામાં આવે તે પછી બાળ માં કિયાને જે અભ્યાસ છે તે અસિદ્ધ થઈ જશે કેમકે અભ્યાસ કાળની કિયા તે અશુદ્ધ જ હોય. અને જે આ રીતે અભ્યાસકાળની કિયા અસિદ્ધ થઈ જાય તે નિસર્ગસમ્યકૂવને છોડીને બાકીના અધિગમ સમ્યક્ત્વાદિ પણ અસિદ્ધ થઈ જશે કેમકે તે અધિગમસમ્યકત્વાદિ પણ અભ્યાસદશાથી જ સાધ્ય છે. (નિસર્ગસમ્યક્ત્વ તદ્ભવની અભ્યાસદશા વિના પણ પ્રાપ્ત થઈ શકે છે માટે તેને છોડીને કહ્યું)
એટલે અશુદ્ધકિયાને અનાદર કરે ન જોઈએ. અર્થાત્ અભ્યાસકાળની અશુદ્ધકિયાને અભ્યાસદશામાં તે સન્તવ્ય ગણવી જ જોઈએ.
આમ મેક્ષાભિલાષના સુંદર આશયપૂર્વકની અશુદ્ધક્રિયા પણ શુદ્ધકિયાને હેતુ બનીને અધ્યાત્મસ્વરૂપ બને છે એ વાત સ્થિર થઈ.
[४५] शुद्धमार्गानुरागेगाशठानां यां तु शुद्धता ।
गुणवत्परतन्त्राणां सा न क्वापि विहन्यते ॥२१॥
પ્ર—દીક્ષાની ગ્યતા તપાસતા ગુરૂને, શિષ્યમાં ભવનૈગુણ્ય અને વ્રત પાલનબૅર્ય દેખાઈ આવે એવું કદાચ બને, પણ ખરેખર તે, જે એ શિષ્ય દંભી હોય અને એ દંભને
