________________
શ્રી અધ્યાત્મસાર ગ્રન્થ [१४३] ग्रन्थपल्लवबोधेन, गर्वोष्माणं च बिभ्रति ।
તાન્ત નૈવ નિ, રામામૃતનિધિમ્ પો.
એકાદ ગ્રન્થનું અધકચરું જ્ઞાન પ્રાપ્ત થઈ જાય એટલામાં તે અભિમાનમાં આવી જઈને ધમધમી ઊઠે છે. પરંતુ પ્રશમ અમૃતના ઝરણું સમે શાસ્ત્રને પાર તે કદી. પામી શકતા નથી. [१४४] वेषमात्रभृतोऽप्येते, गृहस्थान्नातिशेरते ।
न पूर्वोत्थायिनो यस्मा-नापि पश्चानिपातिनः ॥६॥ - સાધુ વેષને ધારણ કરવા છતાં પણ આ જ ગૃહસ્થથી જરા ય ચડિયાતા નથી હોતા કેમકે ગૃહસ્થ ધર્મથી તેઓ ઊડ્યા જ નથી અને સાધુ ધર્મમાં (અંતરથી) પ્રવેશ્યા જ નથી. [૪૫] હેંડનમાત્રૌમ્ય, સભ્યન્ત મોક્ષ પ્રા.
वैराग्यस्यायमर्थों हि, दुःखगर्भस्य लक्षणम् ॥७॥
“ઘરમાં ખાવાનાં ય ફાંફા છે અને સાધુ થઈએ તે રેજ લાડુ ખાવા મળે છે !” આવી સમજણ જે વૈરાગ્યમાં
છે તે દુઃખગર્ભ વૈરાગ્ય કહેવાય. [૬] કુશાવાસ્યાસણભૂત-મૌજુથના ! __मोहगर्भ तु वैराग्यं, मतं बालतपस्विनाम् ॥ ८ ॥
બૌદ્ધ-શાક્યાદિના એકાન્તવાદી કુશાસ્ત્રોના એકાન્ત નિત્યાદિવાદના અભ્યાસથી ઉત્પન્ન થયેલા ભવનર્ણય દર્શનથી જે વૈરાગ્ય પ્રાપ્ત થાય તે મહગર્ભ-વૈરાગ્ય કહેવાય
