________________
અભય કેળવે
ભગવાને કરુણાની એવી ધારાઓ વરસાવી કે એને સ્પર્શ થતાં જ એને થઈ ગયું કે, હું કે પાપી છું. હૃદય ભરાઈ આવાથી એ હૈયાફાટ રુદન કરવા લાગ્યાઃ “ક્યાં આ દૈવી મૂર્તિ અને ક્યાં મારું અધમતાભર્યું જીવન! મેં કેટલાંય લકને માર્યા, કેટલાંયનાં ખૂન કરી નાખ્યાં. એમણે મારું શું બગાડ્યું હતું કે મેં એમને મારી નાખ્યાં?”
માળી ભગવાનનાં ચરણમાં માથું ઝુકાવી કહે છે : “હે ભગવાન, મારું શું થશે? મેં આટઆટલાં ખૂન કર્યા, મેં મારા તનને, મનને અને વિચારને લેહીથી ખરડી નાખ્યાં છે.”
કરુણાસાગર ભગવાને કહ્યું : “એ ગમે એવાં ખરડાયેલાં હોય તેય એને ધોવાને અવકાશ છે. હે માળી, તું હજી પણ સુધરી શકે છે. તું તારા મનને તૈયાર કર, તારા પાપને હઠાવી નાંખીશ, તે શ્રેય થશે જ. તારું અંદરનું તત્વ તે સારામાં સારું છે. ઉપર કાટ ચડ્યો છે.”
ત્યારે પેલાએ કહ્યું : “ભગવાન, મારે ઉદ્ધાર કરવા માટે મને ચારિત્ર્ય આપો.”
ભગવાને એને દીક્ષા આપી.
લેકે વાત કરે છે કે, આવા ખૂનીને પણ ભગવાને દીક્ષા દીધી. પણ ભગવાન તે જાણે છે કે વધારે ચડેલે મેલ વધારે વાવાનો છે.
એણે પ્રતિજ્ઞા કરી કે ભગવાન કહે એમ મારે કરવું. પછી ભગવાને કહ્યું કે, ગામના ચાર દરવાજા છે. એ દરેક દરવાજે જઈ દોઢ દોઢ મહિના સુધી તું કાર્યોત્સર્ગમાં ઊભે
