________________
અભય કેળવે સિંહ જેવાં મોટાં છે, એનું રૂદ્ર સ્વરૂપ જોઈને જ માણસ અડધે મરી જાય.
લેહીથી ખરડાયેલાં કપડાંને ધોવા માટે સાબુ અને પાણી જોઈએ. હિંસાને ખાળવી હોય તે અહિંસાથી ખાળી શકાય. ઘરમાં કોઈ તપેલું હોય તે તમે તપે નહિ, પણ ઠંડા થાઓ. એ અગ્નિ હોય તે તમે પણ થાઓ.
સુદર્શન તે કાર્યોત્સર્ગ કરી ઊભો રહ્યો. એના મનમાંથી શુભેચ્છાનાં આંદોલને નીકળવા લાગ્યાં: “એનું ભલું થાઓ, એને ક્રોધ શમી જાઓ, એની દાનવતા માનવતામાં ફેરવાઈ જાઓ, મૈત્રીની મધુરતા પ્રસરી જાઓ.
અર્જુનને થયું કે આ શું થાય છે! હું ભલભલા માણસને ઊંચકીને ફેંકી દઉં છું, પણ આ નાનકડો માનવી કે સુંદર છે ! એના મુખ પર કેવી શાંતિ છે! આંખે કેવી સુરમ્ય છે ! માનવીનું મૌન એ કેઈક વાર ઉપદેશ આપવા કરતાં પણ વધારે કામ કરી જાય છે. કેટલીક પળે એવી હોય છે કે ચૂપ રહેવું જ યોગ્ય ગણાય અને એ ચૂપ વાણી કરતાં વધારે બેલે છે!
અર્જુન જેમ જેમ એની નજીક આવતે ગમે તેમ તેમ એ ઓગળતે ગયે. અને જે એ એની નજીક આવ્યો તે જ એની અંદર જે યક્ષ હિતે એ ભાગી ગયે. અંધારું અજવાળા આગળ કેટલી ઘડી ટકી શકે ? શાંત માળી એની પાસે આવીને ઊભે રહ્યો. હવે એનું શરીર થાક અને શ્રમથી ભીનું ભીનું થઈ ગયું. પેલા યક્ષને લીધે એ આમ
