________________
પૂર્ણિમા પાછી ઊગી! ભગવાન તે ગામને પાદરે નિર્ભયપણે આવીને ઊતર્યા. વંદના કરવા કે પાદરે આવવા નીકળ્યા, ત્યાં તે આજુબાજુ શેરબકેર થવા લાગે. સંદેશવાહકે શ્રેણિક મહારાજાને સમાચાર આપ્યાઃ “અર્જુનમાળી ગામને પાદરે આંટા મારે છે. હજુ સુધી એણે સાત માણસ માર્યા નથી એટલે એ ગર્જના કરી રહ્યો છે.”
પણ શ્રેણિકે કહ્યું: “પેલે ગામના ધનાઢ્યનો દીકરે તે ચાલે ગયે. એની પાસે તે તલવાર, ભાલે કે એવું કંઈ સાધન પણ નથી. એનું શું થશે ?” શ્રેણિકની આંખમાં ઝળઝળિયાં આવ્યાં. કિલ્લાની બારીમાંથી જેવા લાગ્યા કે એ ક્યાં જાય છે.
પિલે તે ધૂનમાં ને ધૂનમાં ચાલ્યા જાય છે. જેના હૃદયની અંદર ભગવાન છે, જેની આંખોમાં ભગવાનની છબી છે, જેના મોઢામાં ભગવાનનું નામ છે, એને કોઈ પણ જાતને ભય હોતું નથી.
ખરી વાત તે એ કે ભય ક્યાં છે? તમે વિચારવા જાએ તે ભય છે અને વિચારમાંથી પાપ કાઢી નાખે તે અભય. ભય આવે છે એના પહેલાં તે માણસ પિતાના મનમાં ભય ઊભો કરે છે. ભય એટલે ભયંકર નથી, એટલે માણસને વિચાર.
આમ એ ચાલ્યું જતું હોય છે ત્યાં દૂરથી પેલે અર્જુનમાળી આવે છે. એની મોટી મોટી આંખે લાલ અંગારા જેવી છે મોટું પડછંદ શરીર છે. એનાં પગલાં
