________________
અભય કેળવો
પછી નગરરક્ષકને રાજાએ પૂછ્યું કે બધા સલામત છે?
નગરરક્ષકે જવાબ આપ્યો કે, “ના, પેલે વણિક બહાર નીકળી ગયું છે. એને ઘણું સમજાવ્યે, પરંતુ એ તે કહે કે મારા કાનમાં ફક્ત ભગવાનને અવાજ સંભળાય છે. બીજા માટે મને કુરસદ નથી; ભગવાનની છબી સિવાય બીજી કોઈ છબી જેવાને અવકાશ નથી; મનમાં ભગવાનને જ ભાવ રમી રહ્યો છે.”
ત્યારે શ્રેણિકે પૂછ્યું કે, આ અવાજ શેને છે? આ. ભય શેને છે અને ગામ કેમ આટલું બધું ક્રૂજી રહ્યું છે?”
ત્યારે કેઈકે કહ્યું કે, “મહારાજ, માળણની એક રૂપાળી, ખૂબ સુંદર છોકરી, છાબડીમાં તાજા ખીલેલા ફૂલને લઈને આવતી હતી એ આપને યાદ આવે છે?”
“હા, યાદ આવે છે. એ છોકરી સુંદર તાજાં પુષ્પો લઈને આવતી હતી. પાછળ એક માળીને કરે પણ આવતું હતું. એ બન્ને નાનપણથી સાથે જ રહેતાં હતાં, તેથી એમના બાપે બન્ને વચ્ચે એક જ રાગ હેવાથી તેમનાં લગ્ન કરી આપ્યાં હતાં. પણ તેનું શું?”
તેઓ બને હમેશાં સાથે હોય. દૂધ અને પાણીના જેવી મૈત્રી હતી. ફૂલે ચૂંટવા જવાનું હોય તે પણ સાથે. માળા ગૂંથવાની હોય તે પણ સાથે. એમનું એક જ કામ હતું કે રાજદરબારમાં જઈને જે લોકો પ્રભુપ્રેમી હોય તેમને સુંદર માળાઓ બનાવી આપવી.
એ લકે એવાં ભક્ત હતાં કે પિતાના ધર્મ ઉપરાંત બધાય ધર્મોને માનતા હતાં, એટલે ભગવાનને ચડાવવાનાં
