________________
૧૮૬
પૂર્ણિમા પાછી ઊગી !
ધનના મદમાં આજ હવે નથી જોઈ શકતા; પણુ ભગવાન તે જુએ છે ને ? કંઈ નહિ, કોલસે પણ આગમાં બળી જાય છે ત્યારે તેની રાખ તેા ધેાળી જ થાય છે ને ! કદાચ મારા જીવનમાં પણ એમ જ કાં ન ખને ? મારા સમર્પણુમાંથી ઉજ્જવળતા કાં ન પ્રગટે ?’
કિશાર વીશ વર્ષના થયા. એનાં લગ્ન લેવાયાં. મુંબઈની કોલેજના સુધરેલા મિત્રોની માઁડળી સાથે કિશોર પેાતાની મેાટી કારમાં આવી પહોંચ્યા. મંડપ ન ખાયે. શહેનાઈઓ શરૂ થઈ. જાન બાજુના ગામ જવાની હતી. એની તૈયારીઓ થઈ.
કિશોરને જોઈ મનું હૈયું હર્ષોંથી ફૂલ ફૂલ થાય છે. એને ત્યારે ખબર નહિ કે કિશારના હૈયામાં પણ ઝેર પ્રસરી ગયું છે. એને તે બિચારીને મનમાં સાષ છે કે અધા પરાયા થઈ ગયા છે પણ એના પુત્ર તેા એના જ છે ને? આ લેાહીની સગાઈ છે.
માવા વિચારમાં પરણવા જતા કિશાર પાસે એ જાય છે. વાત્સલ્યથી ઊભરાતા હૈયે દીકરાના કપાળમાં ચાંલ્લ કરવા હાથ લ'ખાવે છે. પણ કિશોરના મગજમાં તે પૂર્વગ્રહ છે. એને માતાના મમતા ભરેલ વાત્સલ્યથી ઊભરાતા હૃદયનું દર્શીન નથી થતું, પણ કદરૂપી અને અભણુ–સામાન્ય સ્ત્રી જેવી સ્ત્રી દેખાય છે. તિરસ્કારમાં એણે મા સામે હસીને જોયું પણ નહિ, અને તે બહાર નીકળી ગયા. ધામધૂમથી જાન ગઈ. કિશારની મા અને તેની દાદી ઘેર રહ્યાં.
