________________
સ્ત્રી વાળા નહિ, ત
૧૮૭ મા માટે આ ઘા કારમે હતે. એણે આવા પ્રસંગની તે કલ્પના નહોતી કરી. “સૌ પરાયા થાય પણ પિતાને પુત્ર પરાયે થાય ! બીજા તે ચામડીને રંગ જુએ પણ એને પુત્ર પણ એ હોળમાં બેસે ! જગત તે દિલ ન સમજે પણ પુત્ર પણ ન સમજે ! તે પછી જીવવાને અર્થ શું? કંઈ નહિ, મેં તો મારી ફરજ બજાવી. સ્વકર્તવ્ય કરતાં કરતાં ખપી જવામાં જ જીવનને સાર છે.”
એ જ રીતે કજિયાળાં દાદી અંદરના ઓરડામાં સૂતાં છે. કિશરની બા બહારના ઓરડામાં છે. ત્યાં તે ઘરના પાછળના ભાગમાં આગ લાગી. ધૂમાડે અને આગના ગોટા અંદરના ઓરડામાંથી આવતા દેખાયા. એક ક્ષણને પણ વિચાર કર્યા વિના ગુલાબ દોડી. લાત મારી કમાડ તોયું
અને ધૂમાડાની અંદર મૂંઝાઈને રાડારાડ કરતાં સાસુને એણે પિતાના ખભા પર નાખી બહાર કાઢયાં. આ બધું કરતાં
એને હાથ દાઝી ગયા, મેઢાને ઝાળ લાગી અને પગ પણ દાઝયા. પણ એના સાસુ સંપૂર્ણ રીતે બચી ગયાં.
આ જીવનદાનના મહાન સમર્પણથી સાસુનું હૃદય હવે પલટાયું. એના મન પર લાગેલો કચરે જાણે કે આ આગમાં બળી ગયું. એણે પિતાની આ ગુલાબવહુમાં રહેલા ઉજજવળ આત્માનું દર્શન કર્યું. એની આંખમાંથી આંસુની ધારા વહેવા લાગી. એના પગમાં પડી એ માફી માગવા લાગીઃ “તારી તે મેં આજ સુધી નિંદા જ કરી છે. તારા પર દુઃખનો ભાર નાખવામાં મેં બાકી રાખી નથી, છતાં તે મને જીવતદાન દીધું! જીવના જોખમે તે મને બચાવી.” અને
