________________
૧૪૨
પૂર્ણિમા પાછી ઊગી! દુનિયાની વસ્તુઓ ભેગી કરે છે અને તેનાથી તમને પિતાને સમૃદ્ધ માને છે.
જેની પાસે વધારે ડબલાં હોય, જેની પાસે વધારે સંગ્રહ હેય, એ આજે દુનિયામાં ભાગ્યશાળી કહેવાય છે. જેની પાસે દુનિયાનાં સાધન ઓછાં હશે એને લેક “અભાગિયા” કહેવાના.
ખૂબીની વાત તે એ છે કે, જેમ પેલાં રમકડાં બાળકને રેકી રાખે છે તેમ દુનિયાની વસ્તુઓએ સારામાં સારા માણસને રેકી રાખ્યા છે.
આપણુ આત્માને જે પરમધામ તરફ જવાનું છે, જેને માટેની આપણી આ જીવનયાત્રા છે, જ્યાં પહોંચવા માટે આપણે નીકળેલા છીએ એ મૂળ વાત તે આજે ભુલાઈ જ ગઈ છે.
આ દુનિયાના રંગમાં આપણે એટલા બધા રંગાઈ ગયા છીએ કે આપણે અસલ રંગ કર્યો હતો તેની આપણને પિતાને જ કંઈ ખબર નથી.
આપણે જગતના જ દોષે જોઈએ છીએ; જગતની જ વાત કરીએ છીએ અને જગતને જ વિચાર કર્યા કરીએ છીએ. “ફલાણા ભાઈ આમ કરે છે, ને ઢીંકણ ભાઈ તેમ કરે છે–એવી વાતે જ કરીએ છીએ. પરંતુ ભાઈ આપણે શું કરીએ છીએ તે તે જરા વિચારે! એવી બધી બાબતેમાંથી આપણે મુક્ત છીએ ખરા?
આવી તેનું પરિણામ બહુ વિપરીત આવ્યું છે. માણસ બહિર્મુખ દશામાં એટલે બધો પડી ગયે છે કે અંતર્મુખ દશા સમજાતી જ નથી.
