________________
૧૪૧.
દાન એક ઉત્સવ
જે માણસ જાણીબૂજીને વધારે ને વધારે ફસાતે જાય એને માટે મોક્ષની વાત શી કરવી? એની આગળ તે મોક્ષની વાત ઉપહાસ જેવી જ લાગે ને!
આજે તે જ્ઞાનીઓનાં વચન લેકેને ટાઢા પહેરનાં ગપાં લાગે છે.
સિનેમા માટે આજે કેટલી બધી આતુરતા છે! છાપું હજી કેમ નથી આવ્યું એને તલસાટ કેટલે બધે હોય છે. પરંતુ પ્રભાતમાં ઊઠીને કદી જ્ઞાનીઓનાં પ્રવચન વાંચ્યાં છે? એના માટે તલસાટ કે નાદ તમારા હૃદયમાં કદી જાગ્યો છે ખરો? ને એવું તે કદી નથી થતું.
ઠીક છે, કઈક સાધુ-મહાત્મા આવી જાય, કોઈક વળી કથાવાર્તા કહેનાર મળી જાય, અને જે કુરસદ હોય તે વળી ઘડી-બેઘડી સાંભળી લઈએ છીએ.
આવી કુરસદિયા પદ્ધતિનું પરિણામ એ આવે છે કે જ્ઞાનીઓના વચનામૃતનું શ્રવણ કરતાં કરતાં હૃદયમાં એક જાતને જે આદર અને આહલાદ થે જોઈએ તે પ્રગટ નથી. સાંભળ્યા પછી જે રેશમાંચ થવો જોઈએ તે પણ અનુભવાતે નથી. જ્યાં સુધી એ તાલાવેલી નહિ જાગે ત્યાં સુધી, જ્ઞાનીઓ જણાવે છે કે, એ ઉપદેશ તમારા હૃદયના ઊંડાણ સુધી નહિ પહોંચે.
એ તે ત્યારે જ બને કે જ્યારે તમારા દિલમાં સંસાર પ્રત્યે ઉદાસીનતા જાગે, મેક્ષ પ્રાપ્તિની તીવ્ર ઈચ્છા પ્રગટે.
ગાંડે ભિખારી જેમ ડબલાં ભેગાં કરે તેમ આજે તમે
