________________
દ્વાન એક ઉત્સવ
૧૪૩
જ્ઞાનીઓ કહે છે કે, જ્યાં સુધી આત્મા અહિંખ છે ત્યાં સુધી એનું સંસારનું ભ્રમણ ચાલુ જ રહેવાનુ છે. માણસ પેાતાના તરફ વળે તે જ સંસારનું ચક્કર અટકે.
માણસ જો પેાતાના અંતરમાં ડોકિયુ' કરે; મનસાગરમાં ડૂબકી મારે અને વિચારે કે બહારની પંચાત કરવામાં મારા અનંત જન્મ્યા ગયા છે, પરંતુ તેમાં મેં મારા કલ્યાણ માટે શું કર્યું ?—આ બધાયમાં મારું શું
વળ્યું ?
જ્યાં સુધી તરગા છે ત્યાં સુધી તળિયું દેખાવાનુ નથી. તરંગા આસરે તે જ ‘હું કેણુ ? ’એ વાત સમજાય. ‘હું કાણુના પ્રશ્ન આપણને કયારેક સૂઝે છે. ઘડીભર અરિસામાં મોઢું જોઈએ ત્યારે આપણને એમ લાગે છે કે હું જરાક સારા લાગુ છું. પણ એ તે દેહની વાત થઈ.
આપણે તેા અંતરના અરસામાં જોઈ ને આત્માના વિચાર કરવાના છે કે, “ હું કોણ ? ”
આ
બધાને મૂકીને જવા માટે ?
આ
માણસ પાપ કરે, જૂઠ્ઠું બેલે, ખાટુ' કરે, આત્માને વેચી નાખે, પણ શેના માટે ? આ બધાનું સરવૈયુ શું મૂકીને જવાનુ છે તેને માટે આત્મા મારવા એમાં ડહાપણ કયાં છે ? જ્ઞાનીઓ પૂછે છે કે, જેના માટે તું તારા આત્માને વેચી નાખે છે તેમાં એવી તે કઈ છે જે તારી સાથે આવવાની છે?
-વસ્તુ
જો કશુય સાથે આવવાનું ન હોય તે તેને માટે આ
જ છે? જે અહી જેવા આત્માને ફટકારી
