________________
૮૨
ભવનું ભાતું
વધ્યું કે એનું જીવન જ આ પર્વનું એક મહાકાવ્ય બની ગયું.”
શ્રીનેમ પ્રભુએ જીવનના તત્વજ્ઞાનને શુષ્ક રીતે ન મૂકતાં એક મધુર કથામાં વણીને રજૂ કર્યું. બાળકથી તે વૃદ્ધ સુધી સૌ આ જ્ઞાનકથાથી પ્રસન્ન હતાં પણ શ્રીકૃષ્ણના હૃદયમાં તે આજે કઈ દિવ્ય સંગીત ગુંજી રહ્યું હતું. એમણે કહ્યું:
પ્રભો આપની જ્ઞાનગંગામાં રૂમઝૂમ કરતું વહી રહેલું મૌનનું સંગીત મારા ઉરતંત્રને મત્ત બનાવે છે. સુવ્રતની સાધના અને આરાધના તો મારા ભાગ્યમાં ક્યાંથી હોય ! છતાં હુંય એક દિવસની આરાધના તે જરૂર કરી શકું, આપ ધર્મના લાભપૂર્વક આશીર્વાદ આપે કે મારા આ પ્રવૃત્તિમય જીવનમાં મૌન એકાદશી નિવૃત્તિની ગાથા બની રહે. ધમાલની ઘાંઘાટમય જિંદગીમાં આ કલ્યાણકેનું ચિંતન એક મૂક કાવ્ય બની રહે ! યુદ્ધ અને રાજ્યના ઝંઝાવાતમાં આ દિવસ એક પરમ શાંતિ બની રહે !”
શ્રીકૃષ્ણના આ ભાદુગાર પૂર્ણ થયા, અને શ્રી નેમિનાથની દૃષ્ટિમાંથી જીવનના સદુભાવોને અમર કરતી જાણે અમીધારા વર્ષવા લાગી.
ચક્ષુના કટોરામાં આ અમભાવ ભરી શ્રીકૃષ્ણ તેમની વિદાય લીધી અને શ્રીમે ગિરનારના શિખરે ભણું પગલાં માંડ્યાં.
યદુકુલના સૂર્ય અને ચન્દ્રને આ ભાવપૂર્ણ વાર્તાલાપ માનવહૃદયમાં મૌનની અમર ગાથા રચી રહ્યો.
