________________
મૌનના મહિમા
૮૧
રાથી નથી જીરવાતા. અમે જાણે દખાઈ રહ્યા છીએ. આ ભાવનાના ભાર ઉપાડવા અમે અસમ છીએ. આપ માનવ નહિ, પણ મહામાનવ દેવ છે ! આપે દુષ્ટો સામે પ્રેમ ધર્યાં. દુજના સામે સજ્જનતા ધરી. અંધકાર સામે પ્રકાશ ધર્યાં; અમે પ્રતિજ્ઞા કરીએ છીએ; માનવને નહિ છાજતું કા અમે ગમે તેવા કપરા સંચાગેામાં પણ નહિ કરીએ...’
શેઠે એમને ઊભા કર્યાં અને સન્માન્યાં. એમને પેાતાને ત્યાં મુનિમ બનાવ્યા; ઉત્તરાર્ધમાં ધનુ' જ્ઞાન અને સંસ્કાર આપી એમને જીવનના માંગળ પથે ઢોર્યાં.
6
એક સાંજે સુવ્રતશેઠ ઝરૂખામાં બેઠા હતા. મીઠા પવન વહી રહ્યો હતા. સરિતાના પ્રવાહની જેમ સુંદર વિચારે એમના મનમાં પસાર થઈ રહ્યા હતા. ત્યાં સૂય નમ્યા; સૂર્ય ક્ષિતિજના ગ`માં ડૂખ્યા અને અધકાર પ્રસરી ગયો. આ દૃશ્ય જોઈ એ વિચારવા લાગ્યા ઃ ખરે, જિંદગી પણ આવી જ છે. આ સૂર્ય ડૂબે તે પહેલાં જિ’દ્રુગીના પ્રકાશમાં જે કરવાનુ છે તે કરી લ; નહિ તેા અંધકાર ઘેરાયા પછી કઈ જ નહિ થાય. વસ્તુ દેખાશે નહિ અને અથડામણુ વધી જશે.’ આ સુંદર વિચાર સરી જાય તે પહેલાં એમણે અમલમાં મૂકયો, આચાય શ્રીજયશેખરસુરિનું એમણે શરણ લીધું. સયમની સાધના આદરી અને અરિહંતના ધ્યાનપૂવ કના મૌનમાં મગ્ન અની, અનેક ઉપસર્વાં સહ્યા, અને મહાન નિર્વાણને પામ્યા.
‘ કૃષ્ણદેવ ! સુવ્રતશેઠની આ કથા એટલે મૌન એકાદશીનું મહાપવ ! એ પુણ્યાત્માએ આ પર્વને જીવનમાં એવું તે
}
