________________
મૌનને મહિમા
' પ્રગટેલી પ્રસન્નતા હતી અને તવસ્ત્રોમાં શોભતે એમને ઉજવળ દેહ એમના જીવનમાં વણાયેલી ઉજજવળ ભાવનાની જાણે ઉદ્ઘોષણા કરતો હતો.
“રાજન ! આપના કારાગૃહમાં મારે ઘેર આવેલા અતિથિ પુરાયેલા છે. તેમની મુક્તિની યાચના માટે આપને દ્વારે આ છું.”
“અતિથિ? એ અતિથિ વળી કોણ?” મંત્રી સામે રાજાએ પ્રશ્નાર્થ દષ્ટિ ફેકી.
બેડીઓમાં જકડાયેલા અને સળિયા પાછળ બેઠેલા ચારે સામે આંગળી ચીંધતા મંત્રીએ કટાક્ષ કર્યોઃ તમારે ત્યાંથી ચેરી કરતાં પકડાયેલા ચોરો સિવાય અમારા કારાગૃહમાં કઈ છે નહિ, શું તમે આ અતિથિઓની શોધમાં નીકળ્યા છે?”
“હા, આ ચાર એ જ મારા અતિથિ. તિથિ નક્કી કર્યા વિના આવે તે અતિથિ ! ગઈ કાલે એકાદશીનું પર્વ હતું. એમાં મારે મૌનપૂર્વક પૌષધ હતે. મૌન અને મિત્રિના આ પર્વના દિવસે મેં જગતના જીને અભય વચન આપ્યું છે. મારા વ્રતની કસોટી કરવા જ જાણે ન આવ્યા હોય. આ પાવન દિવસે મારે દ્વારે આવનારા મારા અતિથિ ગણાય; પછી તે ચેર હોય કે શાહુકાર.”
સુવ્રત શેઠે વધુમાં કહ્યું.
એ સિવાય મારા નિમિત્તે નાનામાં નાના જીવને વેદના થાય તોય મારે અભયધર્મ ઘવાય; જ્યારે આ તે મનુષ્ય છે. મનુષ્યને મારા નિમિત્ત માતની સજા થાય
