________________
ભવનું ભાતું
------~------------- શ્રીએમ પદ્માસને બિરાજ્યા છે.
મુખ ઉપર શાંતિ છે. આંખમાં અમૃત છે. દેહ પર દિવ્યતા છે. વાણમાં સુધા છે, અને ભાવમાં મંત્રી છે.
શ્રીકૃષ્ણ તો આ મધુરમૂર્તિના દર્શને એટલા તે મત્ત બન્યા કે નથી તે એ બેલતા કે નથી એ હસતા; નથી એ કાંઈ કહેતા કે નથી એ કાંઈ સાંભળતાં, એમની પ્રેમભીની આંખો જ જાણે બધું કહેતી હતી અને સાંભળતી હતી.
શ્રીનેમ તો ગિરનારના અબધૂત હતા. કેવળજ્ઞાનનાં પૂર્ણ પ્રકાશમાં એમણે વિશ્વ સાથે મૈત્રી બાંધી હતી. આખુંય વિશ્વ જેનું મિત્ર હતું, તે શ્રીકૃષ્ણ એમના સખા શા માટે નહિ?
શ્રીકૃષ્ણ મૌન તેડયું: “આપને જોઉં છું અને હૃદય કોઈ અગમ્ય ભાવોથી ઊભરાઈ જાય છે, મેઘના નાદથી મયૂર નાચે એમ મારા ભાવ નાચી રહ્યા છે. અને સૂર્યના દર્શને કમળ વિકસે તેમ મારું હૃદય વિકસી રહ્યું છે.
“અત્યારે તે એમ થાય છે કે તમારા સાનિધ્યમાં જ રહું, તમારા આ વિશ્વ વાત્સલ્યના પ્રકાશમાં ન્હાયા જ કરું....પણ શું તે મારે માટે શક્ય છે? જીવનમાં ગતિમાન કરેલાં આ અનંત ચક્રો વચ્ચે નિત્યની આ શાંતિ શક્ય છે ?”
“નિત્ય ન બને તે કેઈક દિવસ તે શક્ય બને ને?” ઘંટડી જે મધુર રણકાર કરતે પ્રભુને બેલ પ્રગટયો.
હા, કેઈક દિવસ તો જરૂર બને. એ કઈ શ્રેષ્ઠ દિવસ ચિંધો, જે આપના કલ્યાણકની પાવન સ્મૃતિથી ભર્યો હોય, જીવનનું મંગળગાન જેમાં ગુંજતું હોય અને પિતાની
