________________
મૌનના મહિમા
૬૯
અને શીલવતી સુંદરીના ત્યાગ કરી સયમના પથ લીધા, ત્યારથી શ્રીકૃષ્ણના હૃદયમાં મથન જાગ્યું હતું. શ્રીકૃષ્ણે રસિક હતા પણુ વીરતાના પૂજક હતા. યુદ્ધની વીરતા કરતાં જીવનના લેાછલ ઊભરાતા મધુરસને તજવામાં વધુ વીરતા જોઈ એ-આ સત્ય એ સારી રીતે જાણતા હતા.
ઇતિહાસને પાને પણ જગતને જિતનાર લાખા રમે છે; પણ કામને જિતનાર તે વિરલ જે.
અને તેથી જ શ્રીનેમ-વિરક્ત નેમ, શ્રીકૃષ્ણને
ભાગ્યા હતા.
દિલની દુનિયાને પણ એક વૈજ્ઞાનિક અફર નિયમ છે. દિલ એકાગ્ર થઈ, પવિત્ર ભાવથી કોઈપણ વસ્તુને મરે તે એને એ મળે જ મળે.
અને તેથી શ્રીકૃષ્ણે જેના વિચારમાં મગ્ન હતા તે– શ્રીનેમના આગમનનાં વધામણાં વનપાળે આવીને આપ્યાં · પ્રભા ! ઉદ્યાનમાં શ્રીનેમિનાથ પધાર્યાં છે!? શ્રીકૃષ્ણે આ વધામણાં આપનારને સુવર્ણ થી સત્કાર્યાં અને રથ હાજર કરવા સૂચના કરી.
શ્રીકૃષ્ણે પેતાના પરિવાર સાથે શ્રીનેમને વાંદવા ચાલ્યા; પણ એમના હૈયામાં હુ માતા નથી. રથના અશ્વ પવનવેગે દોડી રહ્યા છે, પણ એ તે ભાવસમાધિમાં અચલ છે. દ્વારિકા નગરીનું ઉપવન છે. એ ઉપવનમાં ઘટાદાર એક વડલા છે. વડલા પર પક્ષીઓ, પ્રેમગીત ગાઈ રહ્યાં છે. એ વડલાની શીતળ છાયામાં પેાતાના જ્ઞાની પરિવારની વચ્ચે
