________________
૬૪
ભવનું ભાતું
અભિપ્રાયના ભ્રમમાં હોય છે, અને મારા માટે મને પણ એ જ વિશ્વાસ હતું. આ પળે મને જજિવિષા પ્રેરવા લાગી.
The last days of pompeii A1 27401 416 2412 છે. આખા શહેર પર લાવા રસ ઊછળી રહ્યો છે, અગ્નિની વર્ષા થઈ રહી છે. ડી જ ક્ષણેમાં સૌ મરવાના છે. છતાં સી બચવાને મરણિયે પ્રયત્ન કરે છે. આગળ દોડતા માણસને ધકકો મારી, એનું ધન ઝુંટવી, માણસ આગળ નીકળવા પ્રયત્ન કરે છે, પોતાને જ જીવ બચાવવા પ્રયત્ન કરે છે, જ્યારે બીજી બાજુ કોક સજજન લૂલાને મદદ કરે છે, આંધળાને ટેકો આપે છે, વૃદ્ધને દોરે છે, પોતે ઉતાવળ કરે છે, પણ અપંગોને ભૂલતું નથી. ત્યાં લેખક લખે છે: “આ છેલ્લા કલાકમાં તેઓ માનવીની ઉચ્ચતા અને નીચતાનાં દર્શન કરે છે. In this last hour, they glimpsed specimens of every business nobility. મારું મન પણ મને કહી રહ્યું હતું: “ઊતરી જા, ભાગી જા, નહિ તે બળીને ભડથું થઈ જઈશ, જા, જીવ બચાવ...”
એવામાં એક બહેનને જેમનું નામ દિવાળીબેન હતું તેમણે કહ્યું: “મહારાજ ! તમે તમારે પહેલાં ઊતરી જાઓ, અમારું તે થવાનું હશે તે થશે.
નારી! મા ! તને નમન છે. વિપદ વખતે પણ તારે અર્પણ ધર્મ તું ના ચૂકે. અર્પણના પ્રકાશથી તે વસુંધરાને અજવાળી છે. તારા શિયળથી, તારી સહિષ્ણુતાથી, તારા અર્પણથી માણસ આજે “માનવ” છે.
