________________
આતમની અગ્નિપરીક્ષા સંચાર થયે. ધર્યનાં કિરણ અંગ અંગમાંથી પ્રગટવા લાગ્યાં.
હું કઠેડે કૂદી બહારની સીમેન્ટની પાળ પર આવ્યો. કઠેડા બહાર દશેક આગળની નાની પાળ હતી. મારે એક હાથ મેં કઠેડાના સળિયાઓમાં મજબૂત રીતે ભરાન્ચે, વજ જેવી મજબૂત પકડથી સળિયાને પકડી મેં પિતાજીને કહ્યું
તમે ધીમેથી કઠેડા ઓળંગી આ સિમેન્ટની પાળ પર આવે. અને મારે આ હાથ પકડી ટિંગાઓ એટલે નીચે નીસરણીને આંબી જશે. તમારા પગ નીસરણને અડે. પછી જ મારો હાથ છેડજે.”
પિતાજી કહેઃ “મારે ભાર આમ અદ્ધર આકાશમાં તું ઝીલી શકીશ? તારે હાથ પકડીને લટકું અને હાથ છૂટી જાય તે તે બંને પથ્થરની શિલા પર જ પછડાઈએ ના !”
મેં કહ્યું: “વિચાર કરવાને આ સમય નથી. જીવન મરણની આ પળ છે. જે થવાનું હશે તે થશે. પણ શ્રદ્ધા છે, સારું જ થશે.” | મારી શ્રદ્ધા સાચી પડી. એ બરાબર નીસરણી પર પહોંચ્યા ને ઊતરી ગયા. હવે મારે વારે આવ્યું. હું ઊતરી જાઉં તો બહેને ને બાળકને ઉતારનાર કેણ!
માણસનું મન ઘણું જ નીચ અને સ્વાથી છે. એ ઉચ્ચ ને પરોપકારી દેખાય છે, પણ તેની અગ્નિપરીક્ષા થઈ નથી ત્યાં સુધી જ. જ્યારે એવી પળ આવે છે ત્યારે જ મનની સાચી પારખ થાય છે.
સામાન્ય રીતે પ્રત્યેક માનવી પોતાના મન માટે ઉચ્ચ
