________________
ભવનું ભાતું
કર
પસાર થઈ રહી હતી.
નીચે કોલાહલ કરનારાઓમાં એક સાહસવીર નીકળ્યે, એ કાંથી એક મેાટી નીસરણી શેાધી લાવ્યો. એણે નીસરણી માંડી, પણ અસાસ ! એ ટૂકી હતી. અમારાથી છ હાથ દૂર હતી. એણે એક ક્ષણ વિચાર કર્યાં, અને પેાતાના ખભા ઉપર જ એ માંડી. આવી મેાટી નીસરણી અને તે માણસના ખભા ઉપર ! એહ ! ખળ પણ જખરુ અને થય પણ જખરું, એવી વીરતાને સહજ રીતે મસ્તક ઝૂકી જાય છે. નીસરણી એણે ખભા પર લીધી એટલે એ ત્રણ હાથ ઊંચી આવી પણ હજી ત્રણ હાથ અમારાથી એ દૂર હતી નીસરણી પર ઉપરથી ઠેકડા તેા મરાય નહિ, સ્થિતિ નાજૂક હતી હવે તેા જીવન અને મરણ વચ્ચે પ્રહર નહિ, કલાક -નહિ પણ પળેા ગણાઈ રહી હતી.
:
સત્ર ભયના વાતાવરણથી માનવ હૈયાને ચીરી નાંખે એવી ચીસેા સંભળાતી હતી, અંતે આસપાસ વધતી જતી જવાળાના તાપથી દેહ શેકાતા હતા.
પિતાશ્રી તા ઉપરથી ભૂસકા મારવાની વાત ઉપર શકય ન હતું. ત્રણ પડનારનુ એક પણ
આવી ગયા, પણ ભૂસકે! મારવા એ માળની તાતિગ ઊંચી હવેલી પરથી -અંગ સલામત ન રહે!
ઈષ્ટદેવના જાપ અંતરમાં સતત ચાલતા હતા. માણસ -સુખમાં જેવી તીવ્રતાથી પ્રભુસ્મરણ નથી કરતા, એવી તીવ્રતાથી એ દુઃખમાં સ્મરે છે. તે જ પળે મારામાં અણધાર્યો ખળને
