________________
આતમની અગ્નિપરીક્ષા
સૌને એક જ વાત આવડેઃ રાડ પાડવી, બૂમબરાડા નાખવા. અને વાચાની વાંઝણી દયા દેખાડવી.
પળેપળ ભયંકર રીતે પસાર થઈ રહી હતી. નીચેથી મદદ મળે એવી આશા હવે રહી ન હતી. વિપદ વખતે માણસને, શી ખબર કયાંથી પણ, ધૈર્યનું બળ મળી રહે છે. એ વખતે સદ્દભાગ્યે સેવાદળમાં લીધેલી તાલીમ મારી મદદે. આવી. મેં કહ્યું : “બહેને! હિંમત રાખે. કેવળ ચીસ પાડવાથી હવે આપણને કેઈ ઉગારે તેમ નથી, અને આપણું દયામણી
સેથી આ પ્રચંડ આગ પણ શાંત પડે તેમ નથી. તમે તમારા સૌના સાડલા આપે, એને એક બીજા સાથે બાંધી એનું લાંબું દેરડું બનાવીએ એને કઠેડે બાંધી એના પર ટિંગાઈને, લટકીને, લપસીને એક પછી એક સૌ નીચે ઊતરી જઈએ.”
આ પેજના એમને જરા જોખમ ભરેલી લાગી. વચ્ચેથી ગાંઠ છૂટી જાય અગર તૂટી જાય તે અકાળે મૃત્યુ થાય. પણ આમેય આગનું અકાળ મૃત્યુ તે અમારી સામે વિકરાળ આંખો ફાડીને ઊભું જ હતું.
આગની ગરમી વધી રહી હતી. અને જ્વાળાઓ અમારી નજીક ને નજીક આવી રહી હતી. અમે જે ખંડમાં હતા, એ ખંડ છેડી સરકતા સરકતા અમે સૌ કઠેડા પાસે આવ્યા. અમે પાછળ જોયું તે એ ખંડ ક્યારેય પ્રવળી ઊઠ્યો હતે, હવે તે અમારા માટે એકેય માર્ગ ન હતે.
કઠેડાથી આગળ ક્યાં જવું? મારી પેજનામાં બાળકને લઈને ઊતરવું જોખમ ભરેલું હતું. સંકટની ભયંકર ક્ષણે