________________
ભવનું ભાતું
મુખદ્વાર આગળ ભવ્ય મંડપ હતો. એમાં પ્રવચન, પ્રભાવના અને મંગળ ગીતેના મંજુલ ધ્વનિથી વાતાવરણ ગુંજતું હતું, અત્યારે તે જ સ્થાનમાં ઊભેલા માણસે કરુણા ભરી ચીસ નાખી રહ્યા છે?
“આ ઉપર રહેલા લોકોને કેઈ બચા, રે! ઉપરથી નીચે ઉતારો, રે! નહિ તે બાપડા હમણ બળીને ખાખ થઈ જશે............”
આગ જેવા એકત્રિત થયેલા સૌ ચીસે નાખતા હતા, કોલાહલ કરતા હતા, પણ માર્ગ કેઈનેય કાંઈ સૂઝત નહતો.
અમે ઉપરથી ચીસ નાખતા હતા, અમને બચાવો!
એ લકે નીચેથી રાડ પાડતા હતાઃ આ દુખિયાએને કઈ પણ રીતે બચાવે.
આપણુ લેકની આ વિશિષ્ટતા છે. આપણને રાડો પાડતાં કોલાહલ કરતાં આવડે છે, પણ જનાપૂર્વક કામ કરતાં નથી આવડતું. પરિણામે અવ્યવસ્થા વધે છે. કાર્ય કંઈ જ થતું નથી. આવા પ્રસંગે તાલીમ પામેલા અને બિનતાલીમ પામેલા પરખાઈ જાય છે. આવા ભયમાં તાલીમ પામેલે એક માણસ જે કરી શકે છે. તે બિનકેળવાયેલા -હજાર પણ કરી શકતા નથી.
નીચે અને ઉપર સર્વત્ર કોલાહલ હતું પણ કોઈને એટલુંય ન સૂઝયું કે બંબાવાળાને ખબર આપીએ. નીસ-રણીની શોધ કરીએ, એકાદ દેરડું શોધી ઉપર ફેંકીએ–
