________________
શલ્યાની અહલ્યા
૫૫
ત્યાં એમની દષ્ટિ ધનાવાહના બારણુમાં બેઠેલી ચંદના પર પડી.
પ્રભુને જોઈ એ ઊભી થઈ ગઈ એના પગમાં બેડી છે. એક પગ ઊંબરામાં છે, બીજો બહાર છે, દાન દેવા ઉત્સુક થઈ છે. માથે મૂડી છે. રાજકુમારી આજ દાસીની દશામાં છે. એની આંખે આંસુથી આર્દ્ર બની છે.
પ્રભુએ હાથ લંબાવ્યા અને ભિક્ષાને સ્વીકાર કર્યો.
તે જ પળે આકાશમાંથી પુષ્પની વૃષ્ટિ થઈ. દેવેએ સુવર્ણ વરસાવ્યું. પંચ દિવ્ય પ્રગટયાં. બેડી તૂટી ગઈ અને ચંદનબાળાના મસ્તક ઉપર પહેલાંની જેમ વાળ શોભી રહ્યા.
આ મંગળ પ્રસંગની વાત કૌશામ્બીના ઘરઘરમાં થવા લાગી. માનવસમૂહ આ ધન્ય બાળાને જેવા ધસી રહ્યો હતો.
મહારાજા શતાનિક, મહારાણી મૃગાવતી, મહામંત્રી સુગુપ્ત અને શેઠ ધનાવાહ સૌ દોડી આવ્યાં હતાં. આજ સૌ પિતાની જાતને ભૂલી ગયાં હતાં. સૌનું મધ્યબિંદુઆ બાળ હતી.
એવામાં એક વૃદ્ધ આગળ આવ્ય અને ચંદનાના પગમાં પડી કહેવા લાગ્યું. “કુંવરીબા ! તમે?” એની આંખમાં વાત્સલ્યનાં વારિ ઊભરાતાં હતાં.
શતાનિકે પૂછયું: વૃદ્ધ! તું આ બાળાને ઓળખે છે!”
“અરે, પ્રભુ! હું ન ઓળખું ? મેં જ તે એમને મેટાં કર્યા છે. ચંપાનગરના મહારાજ દધિવાહનનાં આ પુત્રી છે. અને હું એમના રાજમહેલને કંચુકી છું. તમારા સૈનિકે એ લૂંટ ચલાવી ત્યારે અમે સૌ સાથે જ ભાગ્યાં હતાં. મેં અહીં આવતાં સાંભળ્યું કે એમની માતાએ પોતાના સતના રક્ષણ માટે દેહનું
