________________
શલ્યાની અહલ્યા
૫૩
ચંદનાને પૂર્યાને ત્રણ દિવસ થયા હતા. છેલ્લી રાતથી પેલી વૃદ્ધા દાસીના હૈયામાં તુમુલ યુદ્ધ ચાલતું હતું. એની માનવતાએ એને જગાડી હતી. એક બાજુ એની શેઠાણીની સખત આજ્ઞા હતી, બીજી બાજુ ચંદનાની કરુણ વ્યથામાંથી જાગેલી કરુણા હતી. આખરે માનસિક યુદ્ધમાં કરુણને જય થયું. માણસાઈ છતી. પિતાના જીવના જોખમે પણ એણે હિંમત કરી. ચંદનાની દશા શેઠને વર્ણવી, અને જ્યાં પૂરવામાં આવી હતી, તે સ્થાન શેઠને બતાવી દીધું.
શેઠ દોડ્યા. ઓરડીનાં બારણાં તોડડ્યાં. ચંદનાની આ દશા જોતાં જ જાણે એમના પર વીજળી ત્રાટકી. એ બેસી જ ગયા. એમનું હૃદય જોરથી ધબકવા લાગ્યું. આંસુ થંભી ગયાં હતાં, લેહી થીજી ગયું હતું. આ દુઃખની વરાળથી હૃદય ફાટવાની અણી પર હતું ત્યાં ચંદનાના સુકાઈ ગયેલા ગળામાંથી વેદનાભીને કરુણ સ્વર પ્રગટ્યો :
પિતાજી !”
બેટા, તારી આ દશા !” શેઠને કંઠ પા છે રૂંધાઈ ગયે. એમને તમ્મર આવવા લાગ્યાં. હવે શું કરવું એની એમને સૂઝ પડતી ન હતી, છતાં ગમે તેમ કરી એ ઊભા થયા.
રસોડું ક્યારનુંય ચેખું થઈ ગયું હતું. માત્ર ઢેરને આપવા માટે અડદ બફાતા હતા.
બાજુમાં એક સૂપડું પડયું હતું. શેઠને કંઈ જ ન સૂઝયું, એમણે એ બાકળા સૂપડામાં ઠાલવી, ચાંદના આગળ મૂકી, પોતે જ લુહીરને બોલાવવા દોડી ગયા.