________________
શલ્યાની અહલ્યા
જ વર્ષો પછી ભગવાન મહાવીરનાં જ્ઞાનિકરણા સમસ્ત યુગને નવ પ્રકાશથી ભરી દેવાનાં હતાં. પણ તે માટે હજી યુગને થોડી તપશ્ચર્યાભરી પ્રતીક્ષા કરવાની હતી.
૪૭
એ દિવસેામાં અનાથ માણસા પશુની જેમ બજારમાં વેચાતાં. ધનિક માણસેા ગુલામાને ખરીદતા. દ્વિપદ-મનુષ્ય -ચતુષ્પદ પશુના મેળા ભરાતા, અને માણસા પૈસા આપી માણસને અને પશુને ખરીદી લાવતા.
દેવદેવીઓ આગળ પશુઆના લિ અપાતા. જાતિ વાદના ઘમંડમાં કેટલાક માણસેા સામા માણસાને હીનદૃષ્ટિથી જોતાં. સામ્રાજ્યની લાલસાથી અશ્વમેઘ થતા અને ભાઈ જેવા ભાઈ પણ પેાતાના જ ભાઈ ને મારવા તત્પર થતા. અંધકારના થર ફરી વળ્યેા હતેા. ભગવાન પાર્શ્વનાથના જ્ઞાનવચના ભુલાઈ ગયાં હતાં. હવે પુન : નૂતન પ્રકાશ માટે યુગ ઝંખી રહ્યો હતા.
સૈનિકને વિચાર આન્યા : ‘ આ ખાળાને વેચી નાખું—— એને ઠેકાણે પાડવાના મારા માટે આ સિવાય બીજો કોઈ મા` જ નથી.’ એણે કૌશામ્બીના દાસબજારમાં વેચાતા માણસેા વચ્ચે વસુમતીને પણ ઊભી રાખી.
કેવી છે વસુમતી! હરણાં જેવી માટી મેાટી નિર્દોષ આંખા છે, ચાંદની જેવું ઉજજવળ ભાવપૂર્ણ મુખ છે, માતા વસુંધરાને સ્પર્શે એવેા લાંખા કેશકલાપ છે, અને પાણીમાં પતાસુ એગળે એમ એને જોતાં જ દુષ્ટતા એગળી જાય એવું દેહ પર શિયળનુ તેજ છે!
