________________
• ભવનું ભાતું મને બોલાવી લે, અને વૃક્ષના ટેકા વિના લતા ઢળી પડે તેમ એ પણ ધરતી પર ઢળી પડી.
અસવાર આથી વધારે ગભરાયે, હવે તે એને પિતાનેય તમ્મર આવવાની તૈયારી હતી. એ આ પાપથી પાછા હઠવા માગતું હતું. એણે થોથવાતાં થોથવાતાં કહ્યું :
બેટા, તું જરા પણ ગભરાઈશ નહિ, હું તને હેરાન નહિ કરું. તને દીકરીની જેમ સાચવીશ. તું રડ નહિ. તારે વિલાપ મને વહેવી: નાખે છે. મેં આવું નહોતું ધાર્યું. મારા કામ ભર્યા શબ્દ અત્યારે મને પિતાને જ બાળી રહ્યા છે. સ્ત્રીહત્યા–ના, ના, એક સતીના આત્માને અભિ-શાપ...રે! હું હવે કયે ભવે છૂટીશ?
નાયકે આશ્વાસન આપ્યું. રાજકુમારી વસુમતીને એ પિતાના ગામ લઈ ગયે, પણ એના આત્માને શાંતિ નથી, વસુમતી જાણે એના પાપનું સ્મરણ ન કરાવતી હોય એમ એને બાળ્યા કરે છે. એ નિર્દોષ બાળાને જુવે છે અને એનું જીવન એકવ્યથા બની જાય છે. રાત-દિવસ એને એક જ વિચાર આવે છે.
મારા પાપની સ્મૃતિરૂપ આ બાળાને દૂર કરું, પણ કેવી રીતે? આ સોનાની કટાર રાખવી ક્યાં?
શ્રમણ ભગવાન મહાવીરના જ્ઞાનકિરણેને લાભ હજુ આ યુગને મળે ન હતે. નવપ્રકાશના આગમન પહેલાં અંધકાર ઘૂંટાય તેમ અજ્ઞાન ઘુંટાઈ રહ્યું હતું–હવે ચેડાં
