________________
૩૯
ખીણ અને શિખર સ્નેહતૃપ્તિમાં બંધ કરેલાં નેત્ર ખેલતાં વૃદ્ધાએ કરુણ સ્વરે કહ્યું :
“મારે અરણિક ! બેટા, તું? તું આ વેશે ?” એ વધારે કંઈ ન બેલી શકી, પણ અરણિકના આત્માને જગાડવા માટે તે આટલા શબ્દ પણ વધારે હતા, આટલા વર્ષ એ જાગત-સૂતે હતે.
હા, મા, તારે કલકી અરણિક આ વેષે. મા, સ્નેહ એ તલવાર છે. એ જ મારે છે અને એ જ તારે છે.” પ્રશસ્ત રાગ રક્ષક બને છે, અપ્રશસ્ત રાગ ભક્ષક બને છે. ભેગાવલિ કર્મો મને આજ સુધી અહીં બાંધી ગયાં હતાં. આજ હું મુક્ત બનું છું. કર્મોની ભૂખ ભાંગી છે, મંથનની કાજળઘેરી રાતેમાં મને પ્રકાશની એંધાણ દેખાઈ જ રહી હતી, આજે મારું પ્રભાત ઊઘડ્યું.'
અરણિક થોડી વાર ભે, ને વળી બેઃ
રાગની ધરતી પર રહેવા છતાં મારી નજર ત્યાગના સૂર્ય પર જ હતી. પગ ભલે પૃથ્વી પર રગદોળાતા હોય, શિર તે આકાશ તરફ જ ઊચકાયેલું હતું. કામવશ બનીને પડેલા પંખીને આજ તે આવીને પાંખો આપી. હવે હું આ રાગની ધરતી પર કેમ રહી શકું? મારે હવે તપ-સંયમના શિખરે જવું છે. આરામ ખૂબ લીધો. આજ ઉતાવળે પંથ કાપે છે.”
સુંદરી અમિતા આ દષ્ય જોઈ જ રહી. બાર બાર વર્ષ સુધી અરણિક સાથે સ્નેહને ખૂલે ઝૂલનારી અમિતાએ આ પળે
