________________
૩૮
ભવનું ભાતું પુરુષના હૃદયમાં કારમે ઘા થયો. એ ન રમી શકો, ન સ્વસ્થ રહી શક્યો. એ દેડક્યો અને વૃદ્ધાના ચરણમાં જઈ ઢળી પડ્યો :
મા !” આ અણધાર્યા મિલનથી ભદ્રા અવાક થઈ ગઈ. કેણ તું ?' મા, હું તારે અરણિક.”
મારે અરણિક? ગંગાને પુત્ર કાદવકીચડમાં આળટતો ન હોય. નહિ બેટા! સાચું કહે. બૂઢીની મશ્કરી ન કર, તું કોણ છે ?”
મા ! હું તારો અરણિક જ છું, મને માફ કર.”
માર અરણિક? આખરે તું મળે, વત્સ! માતાનું વાત્સલ્યઘેલું હૃદય પળમાં પુત્રને દેષ ભૂલી ગયું.
હા, મા. હું જ તારે અરણિક, કૃતની અરણિક, કામઘેલ અરણિક !”
“ના, વત્સ! તું મારા વહાલસોયે અરણિક, તું મારે સુશીલ અરણિક ! ચંદ્ર જે શીતલ અરણિક, સૂરજ જે તેજસ્વી અરણિક ! મારે અરણિક !
લાગણીનું આ પૂર હતું, વન વિગ એક જ પળમાં વિરમે હતે. હજાર માઈલની ઝડપે જતા વાહનને અણધારી ઠેસ લાગે ત્યારે જે જોરદાર આંચકો આવે એ આંચકે આ વૃદ્ધાના નેહભીના હૃદયને લાગ્યું. ગંભીર મૌન પછી એકદમ નેહનાં આંસુ ધસી આવ્યાં.
