________________
૩૬
ભવનું ભાતું
અરણિકનું નામ સાંભળતાં જ ભદ્રા દેડી આવતી, ગળગળી થતી અને કહેતીઃ “ક્યાં છે? ક્યાં છે, મારે અરણિક?”
દડી આવતી સાધ્વીને જોઈ એ અટકચાળા છોકરા હસી પડતા, ત્યારે ભદ્રા ઊંડા નિઃશ્વાસ નાખી પાછી વળતી.
એનું દયામણું મુખ જોઈ કેઈકને દયા પણ આવતી અને એના માતૃસ્નેહના દર્શનથી કેક તે ગદગદિત પણ થઈ જતું.
ભદ્રા આગળ વધતી. ભૂખ લાગતી તો થોડું ખાતી, પણ તે વખતે ય રોટલાની કિનાર પર એને અરણિક દેખાતે. એ ભગવાનનાં દર્શન કરતી ત્યારેય એક જ વાત કહેતી :
મને બીજું કંઈ નહિ, પણ અરણિક દેખાડે, ભગવાન !”
એ વખતે મંદિરમાં વિષાદનું વાદળ છવાઈ જતું.
આજે ભારે હૈયે ભદ્રા મંદિરમાંથી બહાર નીકળી અને એક વૃક્ષના નીચે આવીને ઊભી રહી. એનું શરીર કૃશ છે, આંખે ઊંડી ઊતરી ગઈ છે, એના પગમાં થાક છે. એની પાછળ બાળકનું વૃન્દ હોહા મચાવી રહ્યું છે. અરણિકના નામની ખોટી બૂમો પાડી રહ્યું છે.
ભદ્રા ચારે બાજુ જીવે છે. પણ એના પગ ત્યાંથી ઊપડતા નથી. જાણે ધરતીએ એને બાંધી લીધી છે. લેહચુંબકથી લેહ ખેંચાય એમ એ ધરતીનું આકર્ષણ એના પગને ખેંચી રહ્યું છે. શું ત્યાં જ એને વહાલસોયે અરણિકા
