________________
ખીણુ અને શિખર
૩૫ એક દિવસ મધ્યાહુને ગયે તે ગયે. ખૂબ શોધ કરી પણ આજ પંદર દિવસ થયા. એના કંઈ જ સમાચાર નથી, હવે તે અમે આગળ વધવાના છીએ.”
આ સમાચારે સાધ્વી ભદ્રાના મગજ ઉપર ભારે અસર કરી. એનું ચિત્તતંત્ર હલી ઊઠયું. એ શુધબુધ ગેઈ બેઠી. અરણિક! અરણિક!
સાધ્વી ભદ્રાએ અરણિકના નામની જપમાળા આદરી. ગામડે ગામડે એ ફરી વળી. શેરીએ શેરીએ એ અરણિકને શેધવા લાગી.
ઘરની ડેલીએ ડેલીએ એ એક જ પ્રશ્ન પૂછતીઃ
કહે, ભાઈઓ કહે. તમે કોઈએ મારા અરણિકને દીઠે? હા, મારે અરણિય! હરણિયા જે ગભરુ ને કમળ, નિર્દેશ અને નાજુક એવા મારા અરણિકને કેઈએ જો કે?’
આ વાત્સલ્યભીની વાણું, આ દર્દભરી આંખે, આ નેહાદ્ર હૃદય જોઈ સૌની આંખમાં આંસુ આવતાં.
રે વાત્સલ્ય ! એ કેવું નિર્મળ ઝરણું છે!
ભદ્રાની આ સ્નેહઘેલછા સહૃદય માણસના હૃદયને જેમ દ્રવિત કરતી, તેમ મશ્કરા અને કુતૂહલી માણસને ઉત્તેજના આપતી. તોફાની છોકરા આ ગાંડી બાઈની હાંસી ઉડાવતા. દૂરથી બૂમ પાડતાઃ
એ....આ રહ્યો તમારે અરણિક!”
