________________
ભવનું ભાતુ
પરાવાઈ ગયાં. અંતરમાં એક આંચકા આવ્યે અને વર્ષોના શ્રમથી માંધેલુ સંચમનું મહામ`દિર ભાંગીને ભુક્કો થઈ ગયું.
ફર
અરણિકનું હૃદય પ્રેમને ઝૂલે ઝૂલવા લાગ્યું. એની હૃદયભૂમિમાં કુમળી લાગણીએ પાંગરી. એ ત્યાંથી હવે ખસી શકે તેમ ન હતા. એ જેમ જેમ સુંદરીનેા વિચાર કરતા ગયા તેમ તેમ વધારે ને વધારે અધાતા ગયેા.
અમિતાએ તાળી વગાડી ને દાસી હાજર થઈ. સુદરીએ કહ્યું: જા, પેલા તરુણુ મુનિને ઉપર તેડી લાવ. ’
'
મુનિ તે। આમંત્રણની રાહમાં જ હતા. દિલ જે માંગતું હતુ' તે જ સામેથી મળ્યું. એ તે ધખધખ ઉપર પહેાંચી ગયા. . પધારે, મુનિરાજ, આજ અમને અને અમારા ગૃહાંગણુને પાવન કરે. ’સુંદરીએ સત્કાર કર્યા.
'
માનુનીની આંખો મદભરી હતી. વાણીમાં મદનના કેફ હતા. રતિપતિના આવેગથી એના દેહ ઊછળી રહ્યો હતેા. એ પેાતાની સ્નેહવ્યથા ન રાકી શકી.
દાસી સરકી ગઈ.
અણિક એકલા રહ્યો.
એકાંત પણ જામી ગયુ.
"
· ચેાગી ! નવયૌવનમાં આ શું આયુ છે ? યૌવનવસંતમાં આ પાનખર શી ? આ સમય ત્યાગના છે ? અવસ્થાને અયેાગ્ય કાર્ય કેમ કર્યું? જીવનરસ જ્યારે લેાછલ થઈ ઊભરાઈ રહ્યો હોય, ત્યારે આમ વૈરાગી થઈ ને ભટકવાનુ કોણે કહ્યું ? અકાળે દેહને દમવાના હોય ? મનને મારવાનું
