________________
ખીણ અને શિખર - ૩૧ પણ બળીને લય થઈ ગયાં. એના હૈયાની અશાન્તિ દર કરવા કેઈ જ સમર્થ નહતું.
આ શોકમાં એક...બે...અને ત્રણ ઉપવાસ તે ખેંચી કાયા પણ અંતે આ કાયા છે, એને કંઈક આપવું તે પડે જ.
એણે હાથમાં પાત્ર લીધું, પણ શરમ મૂકીને કેમ માગવું એ એક કેયડે હતો, છતાં એ ભિક્ષા માટે ચાલી નીકળે.
સૂર્ય મધ્ય આકાશમાં આવ્યું છે. એ પગ મૂકે અને પગે ફરફેલા ઊઠે છે. શરીર પરસેવાથી રેબઝેબ થયું છે, જાણે માલતીનું ફૂલ તાપમાં કરમાઈ રહ્યું છે. થડે વિશ્રામ લેવા માર્ગ પરના ઝાડ નીચે અરણિક ઊભે રહ્યો.
વિકસતા યૌવનમાં બ્રહ્મચર્યનું તેજ ભળ્યું હતું. શિલ્પીએ ઘડી કાઢેલી આરસની સુકુમાર પ્રતિમા જે એ ઊભે હતે. એની ભાવઘેરી આંખમાં પિતૃસ્મૃતિ હતી. હૈયામાં અકથ્ય ભાવ હતા. મુખ પર નિર્દોષતા રમતી હતી. એ સમયને એને દેખાવ એટલે તો સુંદર હતું કે કોઈ ભાવભીનું હૃદય એના પર છાવર થઈ જાય.
એ વૃક્ષની સામે જ એક ભવ્ય હવેલી આવેલી હતી. એ હવેલીના નકશીદાર ગેખમાં કવયિત્રી અમિતા બેઠી બેઠી સ્વપ્નની સ્નેહસૃષ્ટિમાં રમી રહી હતી. ત્યાં એની નજરે આ મસ્ત સાધુ ચડ્યો. એને જોતાં જ એનું હૈયું કઈ અગમ્ય ભાવોથી ખેંચાવા લાગ્યું. અકાળે તૂટી પડેલાં ગતજન્મનાં સહતંતુ અહીં જાણે સંધાઈ ગયાં.
અરણિકે પરસેવે લૂછતાં ઉપર જોયું, ત્યાં નયને નયન
